۳۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اهل آسمان از اهل زمين ، جز [ بانگ] اذان ، چيزى نمى شنوند.

۳۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ به بلال ، هر گاه كه وقت نماز مى شد ـ :اى بلال! بالاى ديوار برو و صدايت را به اذان ، بلند كن ؛ زيرا خداوند ، بادى را براى اذان گماشته است كه آن را به آسمان فراز برد ، و فرشتگان ، هر گاه بانگ اذانِ اهل زمين را بشنوند ، مى گويند : «اين [صداها] ، صداى امّت محمّد است كه به توحيد خداوند عز و جل بلند است» و براى امّت محمّد صلى الله عليه و آله ، تا زمانى كه آن نماز را تمام كنند ، پيوسته آمرزش مى طلبند .

۳۸.حلية الأولياءـ به نقل از شُمَيط بن عجلان ـ :مؤذّن بنى كعب ، حديث كرد و گفت : من در بيابانى بى آب و علف مى رفتم كه اذان گفتم . پس ، گوينده اى از پشت سرم به من گفت : خداوند ، چه نيكو تو را ادب آموخته است!
بر گشتم . ديدم كه ابو بَرْزه اسلمى است . گفت : از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمايد : «هيچ بنده اى نيست كه در بيابانى بى آب و علف اذان بگويد ، مگر آن كه هر درخت و گياه و كلوخ و خاك و هر چيز ديگرى كه در آن جا هست ، به واسطه اندك بودن ياد كنندگان خدا در آن مكان ، گريه كردن را شيرين مى يابد» .

۳۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ در سفارش به ابو ذر ـ :اى ابو ذر! بنده ، هر گاه در بيابانى بى آب و علف باشد و وضو بگيرد يا تيمّم كند و سپس اذان و اقامه بگويد و نماز بخواند ، خداوند عز و جل به فرشتگان دستور مى دهد كه پشت سر او صف كشند ـ چندان كه ابتدا و انتهاى آن صف ، ناپيداست ـ و با ركوع او ركوع كنند و با سجود او به سجده روند و براى دعايش، آمين بگويند.
اى ابو ذر! هر كس اقامه بگويد و اذان نگويد ، تنها آن دو فرشته اى كه همراهش هستند ، با او نماز مى گزارند.

۳۶.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :إنَّ أهلَ السَّماءِ لا يَسمَعونَ شَيئا مِن أهلِ الأَرضِ إلَا الأَذانَ . ^۱

۳۷.عنه صلى الله عليه و آلهـ كانَ يَقولُ لِبِلالٍ إذا دَخَلَ الوَقتُ ـ :يا بِلالُ ، اعلُ فَوقَ الجِدارِ وَارفَع صَوتَكَ بِالأَذانِ ، فَإِنَّ اللّهَ قَد وَكَّلَ بِالأَذانِ ريحا تَرفَعُهُ إلَى السَّماءِ ، وإنَّ المَلائِكَةَ إذا سَمِعُوا الأَذانَ مِن أهلِ الأَرضِ قالوا : هذِهِ أصواتُ اُمَّةِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله بِتَوحيدِ اللّهِ عز و جل . ويَستَغفِرونَ لِاُمَّةِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله حَتّى يَفرُغوا مِن تِلكَ الصَّلاةِ . ^۲

۳۸.حلية الأولياء عن شُمَيط بن عَجلان :حَدَّثَ مُؤَذِّنُ بَني كَعبٍ قالَ : بَينا أنَا أسيرُ في أرضٍ قَفراءَ ^۳ إذ أذَّنتُ ، فَقالَ لي قائِلٌ مِن خَلفي : نِعمَ ما أدَّبَكَ اللّهُ . فَالتَفَتُّ فَإِذا أبو بَرزَةَ الأَسلَمِيُّ، فَقالَ: سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقولُ: ما مِن عَبدٍ أذَّنَ في أرضٍ قَفرٍ فَتَبقى شَجَرَةٌ ولا مَدَرَةٌ ^۴ ولا تُرابٌ ولا شَيءٌ إلَا استَحلَى البُكاءَ ؛ لِقِلَّةِ ذاكِرِي اللّهِ في ذلِكَ المَكانِ . ^۵

۳۹.رسول اللّه صلى الله عليه و آلهـ في وَصِيَّتِهِ لِأَبي ذَرٍّ ـ :يا أبا ذَرٍّ ، إذا كانَ العَبدُ في أرضٍ قَفرٍ فَتَوَضَّأَ أو تَيَمَّمَ ثُمَّ أذَّنَ وأقامَ وصَلّى ، أمَرَ اللّهُ عز و جل المَلائِكَةَ فَصَفّوا خَلفَهُ صَفّا لا يُرى طَرَفاهُ ، يَركَعونَ بِرُكوعِهِ ويَسجُدونَ بِسُجودِهِ ويُؤَمِّنونَ عَلى دُعائِهِ .
يا أبا ذَرٍّ ، مَن أقامَ ولَم يُؤَذِّن لَم يُصَلِّ مَعَهُ إلَا المَلَكانِ اللَّذانِ مَعَهُ . ^۶