۱۱۱.سنن ابن ماجةـ به نقل از ابو سعيد خُدرى ـ :هر گاه در بيابان بودى ، صدايت را به اذان بلند كن ؛ زيرا از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود : «هيچ جِن و اِنس و درخت و سنگى نيست كه بانگ اذان را بشنود ، مگر اين كه به آن ، شهادت مى دهد» .
۱۱۲.صحيح البخارى :ابو سعيد خُدرى به عبد اللّه بن عبد الرحمان بن ابى صعصعه گفت : مى بينم كه تو گوسفند و باديه را دوست دارى . پس هر گاه با گوسفندانت و يا در باديه بودى و اذان گفتى ، با صداى بلند بگو ؛ زيرا صداى مؤذّن به گوش هيچ جِن و اِنس و موجود ديگرى نمى رسد ، مگر اين كه در روز قيامت ، برايش شهادت مى دهند . ابو سعيد گفت : من اين را از پيامبر خدا شنيدم.
۱۱۳.امام باقر عليه السلام :هر چه صدايت [ در اذان] بلندتر باشد ـ بى آن كه خودت را به زحمت اندازى ـ ، شنونده اش بيشتر خواهد بود و در نتيجه اجر تو بزرگ تر است.
۱۱۴.امام صادق عليه السلام :هر گاه اذان گفتى ، آهسته مگو ؛ زيرا خداوند به اندازه صدارَسِ اذانت ، به تو پاداش مى دهد.
ج ـ رعايت تجويد
۱۱۵.الشرح الكبيرـ به نقل از ابو هريره ـ :پيامبر خدا فرمود : «كسى كه هاء را ادغام مى كند ، نبايد برايتان اذان بگويد» .
گفتم : يعنى چگونه مى گويد؟
فرمود : «مى گويد : أشهد أن لا إله إلّا اللّا ، أشهد أنّ محمّدا رسول اللّا» .
