۱۴۱.مسند ابن حنبلـ به نقل از ابو رافع ـ :[پيامبر خدا ،] هر گاه بانگ مؤذّن را مى شنيد ، آنچه را كه او مى گفت ، بازگو مى كرد و چون به «حىَّ على الصلاة ، حىَّ على الفلاح» مى رسيد ، مى فرمود : «لا حول و لا قوّة إلّا باللّه » .
۱۴۲.امام على عليه السلام :سه چيز است كه جز ناتوان ، آنها را فرو نمى گذارد : يكى اين كه مردى ، بانگ مؤذّنى را بشنود و آنچه را كه او مى گويد ، بازگو نكند . دوم ، اين كه مردى به جنازه اى برخورد كند و به صاحبان آن ، سلام نكند و گوشه اى از تابوت را نگيرد . و سوم ، اين كه مردى به امام جماعت در حال سجده برسد و تكبير[ة الإحرام ]نگويد و با او به سجده نرود و به سجده بى اعتنا بماند.
۱۴۳.علل الشرائعـ به نقل از سليمان بن مقبل مداينى ـ :به موسى بن جعفر عليه السلام گفتم : به چه دليل ، مستحب است كه هر گاه انسان بانگ اذان را مى شنود ، همانند آنچه را كه مؤذّن مى گويد ، بگويد ، حتّى اگر در حال قضاى حاجت است؟
فرمود : «اين كار ، روزى را زياد مى كند» .
۱۴۴.امام رضا عليه السلام :مردى نزد امام صادق عليه السلام از نادارى ، شِكوه كرد . فرمود : «هر گاه صداى اذان را شنيدى ، همان گونه كه مؤذّنْ اذان مى گويد ، اذان بگو» .
ب ـ دعا كردن
۱۴۵.سنن أبى داوودـ به نقل از عبد اللّه بن عمرو ـ :مردى گفت : اى پيامبر خدا! مؤذّنان بر ما فضيلت دارند!
پيامبر خدا فرمود : «هر چه آنها مى گويند ، تو نيز بگو ، و چون تمام كردى ، [از خداوند ،] درخواست كن؛ به تو عطا مى شود» .
