۱۱۶.امام باقر عليه السلام ـ در باره سخن خداوند :«نيرومند و بابينش بودند» ـ : يعنى در عبادت ، با قدرت و بصيرت ، عمل مى كردند .

۱۱۷.امام على عليه السلام ـ در يادكرد ويژگى پيامبر صلى الله عليه و آله ـ :او پيشواى پرهيزگاران و [چشم] بصيرت ره يافتگان است .

۱۱۸.امام على عليه السلام ـدر يادكرد از پيامبر صلى الله عليه و آله ـ : طبيبى بود كه با طبابت خود ، ميان مردم مى گرديد . مرهم هايش را درست و آماده كرده و ابزار داغ كردنش را تافته بود و آنها را بر هر جا از دل هاى كور و گوش هاى كَر و زبان هاى گُنگ ، كه نياز بود ، مى گذاشت . با داروى خود ، مواضع غفلت و جايگاه هاى سرگردانى را مى جُست [و درمان مى كرد] .

۱۱۹.امام على عليه السلام :من ، نور وحى و رسالت را مى ديدم و رايحه نبوّت را مى بوييدم . فرياد ( / ناله ) شيطان را در هنگامى كه وحى بر ايشان ، نازل شد ، شنيدم . گفتم : اى پيامبر خدا ! اين ، چه فريادى است؟
فرمود : «اين ، شيطان است كه از پرستيده شدنش ، مأيوس شده است . تو آنچه را من مى شنوم ، مى شنوى و آنچه را من مى بينم ، مى بينى ، جز آن كه تو پيامبر نيستى ؛ بلكه تو دستْ يار [من] هستى و تو در راه خيرى » .

۱۱۶.عنه عليه السلام ـ في قَولِهِ :«أُوْلِى الْأَيْدِى وَ الْأَبْصَـرِ »ـ :يَعني اُولِي القُوَّةِ فِي العِبادَةِ وَالبَصَرِ فيها . ^۱

۱۱۷.الإمام عليّ عليه السلام ـفي بَيانِ صِفَةِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله ـ : فَهُوَ إمامُ مَنِ اتَّقى ، وبَصيرَةُ مَنِ اهتَدى . ^۲

۱۱۸.عنه عليه السلام ـ في ذِكرِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله ـ :طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ ، قَد أحكَمَ مَراهِمَهُ ^۳ وأَحمى مَواسِمَهُ ^۴ ، يَضَعُ ذلِكَ حَيثُ الحاجَةُ إلَيهِ ؛ مِن قُلوبٍ عُميٍ ، وآذانٍ صُمٍّ ، وأَلسِنَةٍ بُكمٍ ^۵ ، مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الغَفلَةِ ، ومَواطِنَ الحَيرَةِ . ^۶

۱۱۹.عنه عليه السلام :أرى نُورَ الوَحيِ والرِّسالَةِ، وأَشُمُّ رِيحَ النُّبُوَّةِ ، ولقد سَمِعتُ رَنَّةَ الشَّيطانِ حينَ نَزَلَ الوَحيُ علَيهِ ـ صلى الله عليه و آله ـ فقلتُ : يا رسولَ اللّهِ ، ما هذهِ الرَّنَّةُ ؟ فقالَ : هذا الشَّيطانُ قد أيِسَ مِن عِبادَتِهِ ، إنّكَ تَسمَعُ ما أسمَعُ ، وتَرى ما أرى ، إلّا أ نَّكَ لَستَ بِنَبيٍّ ، ولكنَّكَ لَوَزيرٌ ، وإنّكَ لَعَلى خَيرٍ . ^۷