حديث
۶۷.امام باقر عليه السلام :مؤمن ، همواره در كار مبارزه با نفْس خويش است تا بر هَوَس آن ، چيره آيد . گاه نفْس خود را از كژى [و انحراف] به راستى مى آورد و در راه محبّت خدا ، با هواى نفس ، مخالفت مى ورزد . گاه نفْسش ، او را بر زمين مى افكنَد و در نتيجه ، پيرو هوس آن مى گردد ؛ امّا خداوند ، دستش را مى گيرد و بر مى خيزد ، و خدا ، لغزش او را مى بخشد و مؤمن ، به خود مى آيد ( / به ياد خدا مى افتد) و به توبه و ترس از خدا ، پناه مى بَرد و بر اثر افزايش ترسش [از خدا] ، بر بصيرت و معرفت او افزوده مى گردد . گواه اين مطلب ، اين فرموده خداوند است كه : «در حقيقت ، كسانى كه [از خدا] پروا دارند ، چون وسوسه اى از جانب شيطان بديشان رسد ، بى درنگ [خدا را] به ياد مى آورند و آن گاه ، بينا مى شوند» .
۶۸.امام باقر عليه السلام ـدر باره اين سخن خداوند متعال : «در حقيقت ، كسانى كه [از خدا] پروا دارند ، چون وسوسه اى از جانب شيطان بديشان رسد ، بى درنگ ، [خدا را] به ياد مى آورند و آن گاه ، بينا مى شوند» ـ : هر گاه شيطان ، آنان را به ياد گناهان بيندازد و بر [انجام دادن] آنها وادارشان سازد ، خدا را ياد مى كنند و آن گاه ، بينا مى شوند .
۶۹.امام باقر عليه السلام :سه چيز ، از سخت ترين كارها براى بندگان است : انصاف داشتن مؤمن در باره خود ، همدردى و كمك مالى انسان به برادرش ، و به ياد خدا بودن در همه حال . اين ، بدان معناست كه آدمى ، هنگام رو به رو شدن با گناه و آهنگ آن كردن ، خدا را ياد مى كند ، و ياد خدا ، مانع ميان او و آن گناه مى شود . اين است معناى سخن خداوند عز و جل كه مى فرمايد : «در حقيقت ، كسانى كه [از خدا] پروا دارند ، چون وسوسه اى از جانب شيطان بديشان رسد ، بى درنگ [خدا را] به ياد مى آورند و آن گاه ، بينا مى شوند» .
