2 . مناقب ، على بن محمّد بن الطبيب الشافعى ^۱ .
3 . مناقب ، خوارزمى ^۲ .
4 . مناقب ، محمّد بن يوسف الغراء ^۳ .
5 . مناقب ، أبوبكر ابن هردويه اصفهانى ^۴ .
6 . مناقب ، ابن المغازلى ^۵ .
7 . مناقب ، أبوعبداللّه البيع.
8 . مناقب ، ابن جوزى ^۶ .
9 . تذكرة الخواص ، ابن جوزى ^۷ .
10 . شرف المصطفى ، أبوحامد شافعى ^۸ .
11 . شرف المصطفى ، أبو سعيد خركوشى ^۹ .
12 . صفة الصفوة ، ابن جوزى ^۱۰ .
13 . الشمائل ، ترمذى ^۱۱ .
14 . فضائل ، احمدبن حنبل ^۱۲ .
15 . فضائل أمير المؤمنين ، أبوبكر بن مردوية ^۱۳ .

اگرچه اين علت در مورد الدرّ المنثور ذكر نشده است ، امّا شايد بتوان آن را همچون تفسير ثعلبى مورد اعتماد علّامه مجلسى دانست. علّامه مجلسى در توصيف ثعلبى مى گويد:
هو لتشيّعه أو لقلّة تعصّبه كثيراً ماينقل من أخبارنا ، فلذا رجعنا إلى كتابيه أكثر من سائر الكتب؛^۱او به خاطر تشيّع و يا كمى تعصبش ، بسيارى از اخبار ما را نقل مى كند ، پس ما به كتاب هاى او ، «عرائس و تفسير» ، بيشتر از كتاب هاى ديگر اهل سنّت مراجعه مى كنيم».
به عبارت ديگر ، مى توان اين گونه فرض كرد كه علّامه مجلسى ، بسيارى از احاديث مقبول تفسير ثعلبى و الدرّ المنثور را از شيعه مى داند كه در آنها وارد شده است ، و اين با توجه به كثرت نقل سيوطى در الدرّ المنثور از ابن عباس بعيد نيست؛ زيرا ابن عباس در خانه اهل بيت پرورش يافته و از آن چشمه نوشيده است.
اينك در پايان نوشتار ، آن دسته از مصادر اهل سنّت را كه اهميت بيشترى براى علّامه مجلسى داشته اند ، نام مى بريم تا فراوانى نسبى هريك از موضوعات نمايان شود. اين موضوعات عبارت اند از : «مناقب» ، «جنگ ها و أمالى ها» ، «كتب ادبى» ، «شرح ها» و «كتاب هاى حديثى عام». همچنين به برخى مصادر غير حديثى ، ولى مرتبط ، همچون تاريخ و رجال و علوم قرآنى نيز اشاره مى شود. گفتنى است ما تنها به برخى از موارد استفاده آنها در بحار الأنوار اشاره مى كنيم ، امّا موارد پرتعداد را با علامت (*) مشخص مى كنيم. همچنين تذكر اين نكته ضرورى است كه در غير بيان ها و شروح لغوى ، نقل مجلسى از اين كتاب ها با واسطه است ، يعنى از كتاب هاى شيعه ، همچون مناقب ابن شهر آشوب كه از اهل سنت نقل كرده اند ، نقل مى كند.

كتب مناقب

1 . مناقب ، طبرى ^۲ .