شيعه ، مانند كافى ، اين ادعا را ثابت مى كند؛ هر چند فزونى نسبى احاديث فقهى وى را نمى توان انكار نمود .
تاريخ گذارى احمد بن اسحاق اشعرى
هر چند در گذشته ، تاريخ تولّد و وفات به صورت دقيق امروزين مورد توجه نبوده است و همه شرح حال نويسان ، خود را موظّف نمى ديده اند كه اين تاريخ ها را به صورت خاص در شرح حال بزرگان درج كنند ، اما در علم رجال و فنّ طبقات ، راه هايى وجود دارد كه مى توان با به كارگيرى آنها ، دوره زندگى يك راوى و محدّث رابه صورت تقريبى معيّن كرد. اين طريقه ، بر اساس طبقه بندى راويان و در نظر گرفتن حلقه هايى از سلسله استادان و شاگردان كه هر كدام ، يك بازه زمانى حدود سى تا سى و پنج سال را پوشش مى دهد ، به صورت اجمالى به ما امكان اين ادعا را مى دهد كه بگوييم احمد بن اسحاق ، از دهه هاى آخر قرن دوم تا ربع سوم قرن سوم هجرى مى زيسته است ؛ زيرا استادان مشهور او ، از بزرگان نيمه دوم قرن دوم هجرى و شاگردان او ، از راويان نيمه دوم قرن سوم هجرى هستند. گفتنى است اين طريقه ، بر اساس عمر متعارف گذشته انسان ها ، يعنى يك دوره هشتاد ساله كه حدود نيمى از آن به بازدهى و تدريس و آموزش ديگران سپرى مى شود ، طراحى گشته و اشخاصى كه عمرى بسيار كوتاه داشته و يا جزو معمّرين بوده ، از اين قاعده استثناء مى شوند. از اين رو ، كتاب هاى انساب و رجال ، به صورت معمول به اين استثناها اشاره اى دارند و چون هيچ كتابى ، احمد بن اسحاق را جزو معمّرين نشمرده است ، مى توان با سود جستن از همين قاعده ، دوره او را تخمين زد .
تطبيق اين قاعده ، بر احمد بن اسحاق نيز امكان پذير است ؛ زيرا سه شاگرد مشهور او را مى شناسيم كه سال هاى وفات آنها در كتاب هاى رجال شناسى ، مكتوب است. نخستين آنها ، محمّد بن صفار فروخ قمى است كه محدّثى مشهور و مؤلّف كتاب بصائر الدرجات است. او به تصريح نجاشى ، در سال 290 هجرى درگذشته است .
شاگرد دوم ، سعد بن عبداللّه اشعرى است كه او نيز محدثى مشهور و صاحب ده ها كتاب بوده و بر اساس آنچه نجاشى گزارش مى دهد ، سال 299 يا 301 هجرى قمرى
