و بقيه داراى سندى متصل و با راويان نام برده شده و گاه سندهايى متكررند . نمونه هايى از اسناد متكرر را مى توانيد در صفحات 114 ، 119 ، 120 ، 129 ، 134 ، 135 ، 158 ، 159 ، 160 ، 164 ، 167 ، 169 ، 177 ، 185 ، 188 ، 204 ، 208 ، 209 ، 260 ، 285 ، 321 ، 322 ببينيد. اين سندهاى مكرر ، در برخى از مواضع كه سند اصلى كامل نيست و يا مخدوش است ، به كار مى آيد . همچون ح 7 ، ص 167 كه در طريق اول مى گويد : «حدّثنا محمّد بن همّام بإسناد له عن عبداللّه بن عطاء المكىّ» ، و سپس در ذيل حديث از طريق كلينى ، روايت را به عبداللّه بن عطاء المكّى مى رساند .
فايده ديگر اين كار ، جلوگيرى از تكرار احاديث است كه در برخى كتب اهل سنّت به چشم مى آيد . نعمانى در اين ميان هر جا كه لازم بوده است ، اختلاف لفظى در متن را ذكر مى كند ، مانند ص 95 ، ح 26 .
به طور كلى ، احاديث تكرارى كتاب بسيار اندك است ، همچون احاديث 23 و 24 ، ص 126 و 127 ، كه پيشتر در ص 102 آمده است و حديث 14 ، ص 123 ، كه تكرار حديث هفتم باب در ص 119 است . حديث 1 ، ص 116 نيز تكرار حديث 37 ، ص 106 مى باشد .
نعمانى به سبب رحله هاى متعدد حديثى ، از محدثان اهل سنت نيز حديث نقل مى كند كه فصل «ما روى ان الائمة عشر من طريق العامه» ، ص 102 و نيز باب ششم ، ص 116 ، نمونه هاى بارز آن هستند .
نعمانى گاه به گاه ، زمان و مكان نقل حديث را ذكر مى كند كه در رحله هاى حديثى او گذشت . گفتنى است برخى تصحيفات در اسناد ديده مى شوند كه مصحّح محترم بدانها تذكر داده است : ص 35 ، ح 4 و ص 38 ، ح 12 و... .
مؤلف كتاب ، گاه به توثيق و تضعيف راويان مى پردازد و يا آگاهى هاى جانبى در باره رجال واقع در سند حديث را نقل مى كند . بنگريد : ص 39 ، ح 1 ، ص 68 ، ح 8 ؛ ص 92 ، ح 23 ؛ ص 99 ، ح 30 .
