كلام حضرت باز هم ادامه دارد و دنباله آن را مى توانيم در كتاب سليم بن قيس مطالعه كنيم . ۱
ترغيب امامان به عرضه
با شناخت اين زمينه و مسائلى ديگر چون وجود تقيه و نسخ ، امامان ، خود ، بر عرضه حديث تأكيد ورزيدند و با تشويق و ترغيب ، اصحابشان را به اين نكته متوجه كردند كه پيش از دريافت حديث ، مجراى آن را بررسى كنند. امام باقر عليه السلام ، اين موضوع را مستند به قرآن مى سازد و بررسى نقادانه و نظر عميق و ژرف نگرانه در علم را از مصاديق آيه شريفه «فَلْيَنظُرِ الْاءِنسَـنُ إِلَى طَعَامِهِ۲؛ انسان بايد به خوراك خود نيك بنگرد » مى داند. امام در جواب زيد شحّام كه از معنى طعام پرسيده بود ، مى فرمايد: «عِلمُه الّذى يأخذه عمّن يأخذه» ۳ ؛ علمى كه از كسى مى گيرد.
همانگونه كه انسان مى بايد مواظب طعام و خوراكش باشد ، تا غذايى آلوده را در درون جاى ندهد و جسم خويش را به خباثت نيالايد ، بايستى روح خود را نيز نگهبانى كند ، پاكى آن را حفظ نمايد و به گفته هاى خبيثان آلوده نسازد.
اين پاسدارى هميشگى و نقد همواره كلام و حديث و علم ، نه فقط در حوزه گفته هاى ديگران و ديگر انديشان است ، كه به همان شدّت در حوزه درونى شيعه نيز سفارش شده است. هرگاه مسئله ، مربوط به دين گردد و سعادت و شقاوت ابدى به ميان آيد ، تفاوتى بين دوست و دشمن نمى ماند.
روايات ، در صدد ساختن فرهنگ دينى ، جهان بينى دينى و رفتار دينى هستند ، و با همين نگاه است كه كج انديشان و باطل پرستان ، رخنه در آن را مغتنم شمرده و بر سخنان حاكى از انديشه هاى پست دنيا طلبانه خود ، رنگ و لعاب دين و حديث نشانده اند ، تا ساده انديشان را خريدار متاع خويش كنند. در همين فضاست كه امام باقر عليه السلام هشدارى