۲۷۸۷.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :أرضُ الجَنّةِ رُخامُها فِضّةٌ ، و تُرابُها الوَرْسُ و الزَّعْفَرانُ ، و كَنسُها المِسْكُ، و رَضْراضُها الدُّرُّ و الياقُوتُ . ^۱

۲۷۸۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ مِن أدنى نَعيمِ أهْلِ الجَنّةِ أنْ يُوجَدَ رِيحُها مِن مَسيرَةِ ألفِ عامٍ من مَسافةِ الدُّنيا . ^۲

۲۷۸۹.عنه عليه السلام :إنَّ فـي الجنّةِ شَجَـرا يَـأمُرُ اللّهُ رِياحَها فتَهُبّ فتَضْرِبُ تلكَ الشَّجَرةَ بأصْواتٍ لَم يَسمَعِ الخَلائقُ بمِثْلِها حُسْنا . هذا عِـوَضٌ لِمَن تَرَكَ السَّمـاعَ في الدُّنيا مِن مَخافَـةِ اللّه . ^۳

(انظر) بحار الأنوار : 8 / 195 / 181 ـ 184.

۲۷۸۷.امام باقر عليه السلام :زمين بهشت، مرمرهايش نقره است و خاكش ورْس (گياه سرخ فام) و زعفران و زباله اش مشك، و سنگ ريزه هايش مرواريد و ياقوت.

۲۷۸۸.امام صادق عليه السلام :كمترين نعمت بهشتيان چنان است كه بويش از فاصله هزار سال ـ به مسافت دنيا ـ به مشام مى رسد.

۲۷۸۹.امام صادق عليه السلام :در بهشت ، درختى است كه با وزش بادهاى بهشت به فرمان خدا، آن درخت، آهنگهايى مى زند كه خلايق، به زيبايى آنها نشنيده اند. اين پاداش كسانى است كه در دنيا از ترس خدا، گوش سپردن به ساز و آواز را ترك كرده باشند.

۲۷۸۴.عنه عليه السلام :لَذّاتُها لا تُمَلُّ ، و مُجْتَمِعُها لا يَتَفَرَّقُ ، و سُكّانُها قد جاوَروا الرَّحمنَ ، و قامَ بينَ أيْديهِمُ الغِلْمانُ ، بِصِحافٍ مِن الذَّهبِ ، فيها الفاكِهَةُ و الرَّيْحانُ . ^۱

۲۷۸۵.عنه عليه السلامـ للأحْنَفِ بنِ قَيسٍ ـ: فلَعلَّكَ يا أحْنَفُ شَغلَكَ نَظرُكَ إلى الدُّنيا عنِ الدّارِ الّتي خلَقَها اللّهُ سبحانَهُ مِن لُؤلُؤةٍ بَيْضاءَ ، فَشَقّقَ فيها أنْهارَها ، و كَبَسها بالعَواتِقِ مِن حُورها ، ثُمَّ سَكَنها أولياؤهُ و أهْلُ طاعَتِهِ ، فلَو رأيْتَهُم يا أحْنَفُ و قد قَدِموا على زِياداتِ رَبِّهِم ......... . ^۲

۲۷۸۶.عنه عليه السلام :فلو رَمَيْتَ بِبَصَرِ قَلبِكَ نحوَ ما يُوصَفُ لَكَ مِنها لَعَزفَتْ نَفسُكَ عَن بَدائعِ ما اُخرِجَ إلى الدُّنيا مِن شَهَواتِها و لَذّاتِها و زَخارِفِ مَناظِرِها، و لَذَهِلَتْ بالفِكْرِ في اصْطِفاقِ أشْجارٍ غُيِّبَتْ عُروقُها في كُثْبانِ المِسْكِ على سَواحِلِ أنْهارِها ......... فلَو شَغَلْتَ قلبَكَ أيُّها المُستَمِعُ بالوُصولِ إلى ما يَهْجُمُ علَيكَ مِن تلكَ المَناظِرِ المُونِقَةِ لَزَهِقَتْ نَفسُكَ شَوقا إلَيها، و لَتَحمّلْتَ مِن مَجلسي هذا إلى مُجاوَرَةِ أهْلِ القُبورِ ؛ اسْتِعْجالاً بِها . ^۳

۲۷۸۴.امام على عليه السلام :خوشيهاى بهشت دل را نمى زند، انجمن آن از هم نمى پاشد، ساكنانش در پناه خداى رحمانند و در برابر آنها غلامانى با طبقهاى زرّين پر از ميوه و سبزيهاى معطّر ايستاده اند.

۲۷۸۵.امام على عليه السلامـ به احنف بن قيس ـفرمود: اى احنف! نكند نگاه تو به دنيا، تو را از خانه اى غافل كرده كه خداوند سبحان آن را از مرواريد سپيد آفريد و نهرها در آن جارى كرد و آن را از دختركان نورسته سيه چشم آكنده ساخت و سپس، اوليا و فرمانبرداران خود را در آن جاى داد. اى احنف! كاش آنها را مى ديدى كه بر فزونيهاى [نعمت ]پروردگارشان وارد شده اند ......... .

۲۷۸۶.امام على عليه السلام :اگر ديده دلت را به سوى آنچه از بهشت براى تو وصف مى شود بيفكنى، هر آينه جان تو از خواهشها و خوشيها و زيب و زيورهاى مناظر دنيا دورى مى كند و با انديشيدن در جنبش شاخه هاى درختانى كه بر كنار جويبارهاى بهشت، ريشه هاى آنها در تپه هاى مشك پنهان است حيران و سرگشته مى شود، ......... اى شنونده! اگر دل خود را براى رسيدن به اين منظره هاى دل انگيز مشغول دارى، جانت از شوق آن برمى آيد و براى رسيدن هر چه زودتر به آنها، از همين مجلس من، به همسايگى خفتگان در گورها مى روى.