۲۰۵۲.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :بَعثَ اللّهُ نبيّا حَبَشيّا إلى قَومِهِ، فقاتَلَهُم فقُتِلَ أصْحابُهُ و اُسِروا، و خَدُّوا لهُم اُخْدودا مِن نارٍ، ثُمّ نادَوا : مَن كانَ مِن أهلِ مِلّتِنا فلْيَعْتزِلْ ، و مَن كانَ على دينِ هذا النّبيِّ فلْيَقْتحِمِ ^۱ النّارَ ، فجَعَلوا يَقْتَحِمونَ النّارَ ، و أقبَلَتِ امْرأةٌ مَعها صَبيٌّ لَها فَهابَتِ النّارَ، فقالَ لَها صَبِيُّها: اقْتَحِمي، قال: فاقْتَحَمتِ النّارَ، و هُم أصْحابُ الاُخْدودِ . ^۲

۲۰۵۳.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ أشدَّ النّاسِ بلاءً الأنبياءُ، ثُمّ الّذين يَلُونَهُم ، ثُمّ الأمْثَلُ فالأمثلُ . ^۳

۲۰۵۴.عنه عليه السلام :الدُّنيا سِجنُ المؤمنِ ، فأيُّ سِجنٍ جاءَ مِنهُ خيرٌ؟! ^۴

۲۰۵۵.۹۶ . عنه عليه السلام :إنَّ أهلَ الحقِّ لَم يَزالوا مُنذُ كانوا في شِدّةٍ، أمَا إنَّ ذلكَ إلى مُدّةٍ قَلِيلَةٍ و عافيةٍ طويلةٍ . ^۵

۲۰۵۶.عنه عليه السلامـ في قولهِ تعالى:«و اذكُرْ في الكتابِ إسماعيلَ»^۶ـ: سَلّطَ اللّهُ علَيهِ قومَهُ فكَشَطوا وَجهَهُ و فَرْوَةَ رأسِهِ ......... و لَيس هُو إسماعيلَ بنَ إبراهيمَ . ^۷

۲۰۵۲.امام باقر عليه السلام :خداوند پيامبرى حبشى براى قوم خودش برانگيخت. او با آنان جنگيد و يارانش كشته و اسير گشتند. آنان شيارهايى در زمين كندند و در آنها آتش افروختند و آن گاه [خطاب به پيروان اسير آن پيامبر ]فرياد زدند: هر كه بر آيين ماست به كنارى رود و هر كه پيرو دين اين پيامبر است خود را به آتش زند. آنان خود را به دل آتش مى زدند. زنى همراه كودك خود جلو آمد، اما از آتش ترسيد. كودكش به او گفت: درون آتش رو و مادر خود را در دل آتش افكند. و اينان، همان اصحاب اُخدودند.

۲۰۵۳.امام صادق عليه السلام :سخت ترين بلاها و آزمايشها را پيامبران از سر مى گذرانند، پس از آنها جانشينان و پيروانشان و سپس به ترتيب ، كسانى كه نزد خدا مقامى ارجمندتر دارند.

۲۰۵۴.امام صادق عليه السلام :دنيا، زندان مؤمن است؛ كدام زندان است كه از آن خيرى رسد؟!

۲۰۵۵.امام صادق عليه السلام :اهل حق تا بوده اند هميشه در سختى قرار داشته اند؛ اما بدانيد كه [دوره ]اين سختى، كوتاه است، ولى آسايشى طولانى [در پى] دارد .

۲۰۵۶.امام صادق عليه السلامـ در تفسير آيه «و در كتاب از اسماعيل ياد كن» ـفرمود : خداوند قوم اسماعيل [بن حزقيل ]را بر او مسلّط كرد و آنها پوست سر و صورتش را كندند ......... اين اسماعيل ، آن اسماعيل پسر ابراهيم عليه السلام نيست.

۲۰۴۸.عنه صلى الله عليه و آله :كانَ الرّجُلُ قَبلَكُم يُؤخَذُ فيُحفَرُ لَهُ الأرضُ فيُجعَلُ فيها، فَيُجاءُ بالمِنْشارِ فيُوضَعُ على رأسِهِ فيُشَقُّ باثنَينِ ما يَصُدُّهُ ذلكَ عن دِينِهِ ، و يُمَشَّطُ بأمْشاطِ الحديدِ مِمّا دُونَ لَحمِهِ مِن عَظمٍ أو عَصَبٍ ما يَصُدُّهُ ذلكَ عن دِينِهِ . ^۱

۲۰۴۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إنَّ البلاءَ أسْرَعُ إلى المؤمنِ التّقيِّ مِن المَطرِ إلى قَرارِ الأرضِ . ^۲

۲۰۵۰.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :ما مِن مؤمنٍ تُصيبُهُ رَفاهِيَةٌ في دَولةِ الباطلِ إلاّ ابتُليَ قَبلَ مَوتِهِ ببدنِهِ أو مالِهِ ، حتّى يَتَوفّرَ حَظُّهُ في دَولةِ الحقِّ . ^۳

۲۰۵۱.الخرائج و الجرائح عن الإمام زينِ العابدين عليه السلام :فما تَمُدّونَ أعيُنَكُم ؟ ! أ لستُم آمِنينَ ؟ ! لَقد كانَ مِن قَبلِكُم مَن هُو على ما أنتُم علَيهِ ، يُؤخَذُ فيُقْطَعُ يَدُهُ و رِجْلُهُ و يُصلَبُ ، ثُمّ تَلا : «أمْ حَسِبتُم أن تَدخُلوا الجنّةَ وَ لَمّا يَأتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ» . ^۴

۲۰۴۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :[در دورانهاى] پيش از شما ، مرد [مؤمن] را مى گرفتند و زمين را مى كندند و او را در گودال مى گذاشتند و با ارّه ، از فرق سر ، به دو نيمش مى كردند و با اين همه ، از دين خود دست بر نمى داشت. با شانه هاى آهنين، گوشت بدنش را تا استخوان و عصب مى كندند و اين همه او را از دينش باز نمى داشت.

۲۰۴۹.امام على عليه السلام :شتاب بلا به سوى مؤمنِ پرهيزگار بيشتر از شتاب باران به سوى زمين گود است.

۲۰۵۰.امام زين العابدين عليه السلام :هيچ مؤمنى نيست كه در دولت باطل ، رفاه و آسايشى به او رسد، مگر آن كه پيش از مردن، در بدن يا دارايى اش گرفتارى اى پيش آيد تا بهره او در دولت حقّ بيشتر فراهم آيد.

۲۰۵۱.الخرائج و الجرائحـ به نقل از امام زين العابدين عليه السلام ـ: چرا [به رفاه ديگران ]چشم مى دوزيد؟! آيا در امان نيستيد؟! پيش از شما كسانى بودند كه حال و روز شما را داشتند؛ دستگير مى شدند و دست و پايشان قطع مى شد و به دار آويخته مى گشتند. آن گاه حضرت اين آيه را تلاوت كرد: «آيا مى پنداريد كه وارد بهشت مى شويد ، حالْ آن كه هنوز مانند آنچه بر سر پيشينيان شما آمده ، بر شما نگذشته است ؟!».