كتاب در برخى نسخه ها ۱ مى باشد جاى ترديدى نمى نهد كه منظور ابن بطريق از حسين بن محمّدبن حسين الحلوانى همين مؤلّف «نزهه الناظر» است و «حسين» دوم تصحيف «حسن» است كه تصحيفى شايع و عادى در كتابت و استنساخ مى باشد.
علامه مجلسى نيز در باب «ماجمع من جوامع كلم اميرالمؤمنين عليه السلام » هنگام اشاره به كتاب هايى كه برخى از احاديث درباره حضرت على عليه السلام را در بر دارند، از «نزهه الناظر» نام مى برد و آن را تأليف حسين بن محمّدبن حسن مى داند. ۲
كتاب شناسان ديگرى نيز اين مطلب را تأييد كرده كه سيّد اعجاز حسين ۳ و شيخ آقابزرگ تهرانى ۴ از اين زمره اند.
بر همين اساس، نظر ديگر ابن شهر آشوب ۵ ، و نيز شيخ نورى ۶ كه كتاب را به ابويعلى محمّد بن حسن جعفرى ۷ نسبت داده است، درست نيست و همان گونه كه شيخ آقا بزرگ مى گويد ۸ اين مطلب با تصريح مؤلّف به نام خود در پايان كتاب سازگار نيست و منشأ اشتباه، شرح هاى نوشته شده از سوى ابويعلى جعفرى بر دو حديث از كتاب است. ۹
مؤيّد اين مطلب، آن است كه سيدبن طاووس در كتاب خود، «اليقين» احاديثى را در باب ناميدن على عليه السلام به اميرالمؤمنين و خيرالوصيّين آورده ۱۰ و منبع آن را
1.مانند نسخه در دسترس شيخ آقا بزرگ تهرانى، ر. ك : الذريعة : ج ۲۴ ، ص ۱۲۷، رقم ۶۳۸.
2.بحارالانوار: ج ۷۸، ص ۳۶.
3.كشف الحجب والاستار: ص ۵۸۰، رقم ۳۲۶۰.
4.الذريعه: ج ۲۴، ص ۱۲۷، رقم ۶۳۸.
5.معالم العلماء: رقم ۶۷۴.
6.خاتمه مستدرك الوسائل : ج ۱، ص ۱۹۲، رقم ۳۹.
7.او استاد حلوانى و جانشين شيخ مفيد مى باشد و همراه نجاشى، غسل و تجهيز سيد مرتضى را در سال ۴۳۶ هجرى قمرى عهده دار بوده است، ر. ك : نجاشى: رقم ۱۰۷۰.
8.الذريعه: ج ۴، ص ۲۵۹.
9.رجوع كنيد به ص ۱۴۴ ، ح ۲۹۷ و ص ۱۸۰ ، ح ۳۹۸.
10.اليقين: ص ۱۱۱.
