۲۰۴.شوخى ، هيبت را مى برد و انسان ساكت ، هيبتى فراوان مى يابد.
۲۰۵.كسى كه از او چيزى خواسته مى شود تا وعده ندهد، آزاد است و چون وعده داد، در بند آن است تا آنگاه كه به آن وفا كند.
۲۰۶.مصيبت ها، كليد اجر و پاداش اند.
۲۰۷.نعمت ، آزمون است، اگر سپاسش بگزارى اندوخته اى (گرانبها) است و اگر كفرانش كنى نقمت مى شود.
۲۰۸.فرصت ، زود مى رود و دير مى آيد.
۲۰۹.رأى و انديشه، جز هنگام خشم پنهان نمى ماند.
۲۱۰.هركه نادار شود، خوار مى گردد و بهترين بى نيازى، قناعت است و بدترين نادارى ، اظهار خوارى.
۲۱۱.آن اندازه از زبانت تو را بس كه راه هدايتت را از گمراهى ات برايت روشن بدارد.
۲۱۲.روايت شده است كه اميرمؤمنان به حسن بن على عليهماالسلام گفت : برخيز و سخن بران تا سخنت را بشنوم ، پس برخاست و گفت:
سپاس خداى را كه سخن هر گوينده اى را مى شنود و هركس ساكت بماند، از درون او آگاهى دارد و هركس زنده بماند رزق و روزيش به عهده اوست و هركس بميرد ، بازگشتنش به سوى هموست و خدا بر سرور ما محمّد و خاندان پاكش درود و سلام بفرستد.
اما بعد ، گورها ، جايگاه ماست و رستاخيز ، وعده گاه ما و خداوند جلوگيرنده ما. بى گمان، على ، دروازه اى است كه هركس از آن درآيد، با ايمان و در امان است و هركس از آن بيرون رود كافر.
پس على عليه السلام برخاست و به سوى او رفت و وى را در آغوش گرفت و گفت : پدر و مادرم فدايت باد «فرزندانى هستند، برخى از برخى پديدآمده و خداوند شنوا و داناست».
