۲۲۵.بيشترين گستره گذشت كريم ، هنگامى است كه راه عذر آوردن بر گنهكار تنگ گردد.

۲۲۶.آورده اند كه مردى نزد امام حسن عليه السلام آمد و از او چيزى خواست، امام فرمود : درخواست جز در سه مورد روا نيست : تاوان فراوان يا فقرى خواركننده يا ضمانت و كفالتى سنگين.
آن مرد گفت : من جز براى يكى از اينها نيامده ام. پس امام فرمان داد صد دينار به او بدهند. سپس آن مرد نزد برادر شهيدش [امام حسين عليه السلام ] آمد و او نيز آنچه را برادرش به آن مرد گفته بود به او گفت و پس از [پاسخ مرد] نود و نه دينار به او بخشيد و خوش نداشت كه با برادرش يكسان شود.
سپس آن مرد، نزد عبداللّه بن جعفر آمد و او به وى هفت دينار داد و چيزى از او نپرسيد. آن مرد ماجراى خود را با دو امام عليه السلام باز گفت. عبداللّه گفت : واى بر تو ، چگونه مرا با آنان مى سنجى؟ آن دو جانشان با علم درآميخته است.

۲۲۵.أوسَعُ ما يَكونُ الكَريمُ بِالمَغفِرةِ إذا ضاقَت بِالمُذنِبِ ^۱ المَعذِرةُ. ^۲

۲۲۶.قيلَ: وأتاهُ عليه السلام رَجُلٌ يَسألُه ، فَقالَ : إنّ المسألةَ لاتَصِحُّ إلّا في غُرمٍ ^۳ فادِحٍ ، أو فَقرٍ مُدقِعٍ ^۴ ، أو حَمالةٍ ^۵ مُفظِعةٍ.
فَقالَ الرَّجُلُ: ما جِئتُ إلّا في إحداهُنَّ، فأمَرَ له بمائةِ دينارٍ.
ثمّ أتى أخاهُ الإمامَ الشَّهيدَ عليه السلام فقالَ لَهُ مِثلَ الَّذي قالَ لَهُ أخوهُ عليه السلام ، ثُمّ أعطاهُ تِسعةً وتسعينَ دينارا ، وكَرِهَ أن يساويَ أخاه عليه السلام.
ثُمَّ إنّ الرَّجُلَ أتى عبدَ اللّهِ بنَ جعفر ^۶ فَأعطاهُ سَبعةَ دَنانيرَ ، ولَم يسألهُ عَن شَيءٍ، فَحَدَّثَهُ بِقِصَّتِهِ وما جَرى بَينَه وبَينَهُما عليهماالسلام.
فقال عبدُ اللّه : وَيحَكَ! وأينَ تَجعَلُني مِنهما؟! إنّهما غُرّا العِلمَ غَرّاً. ^۷