۲۶۰.خطر از همان جاى مطمئن مى آيد.
۲۶۱.چون گمراهى مردم را بر خود بار كردى تو گمراه ترين آنان خواهى بود.
۲۶۲.حاجت نبردن پيش مردم ، ثروتى نقد و موجود است.
۲۶۳.در شگفتم از كسى كه از خوراك زيان آور پرهيز مى كند ولى از گناه رسواكننده، دورى نمى كند.
۲۶۴.چون نماز مى خوانى ، چنان بخوان كه گويى آخرين نماز توست و مبادا كارى كنى كه ناچار از عذرخواهى شوى و كامل و بى نقص از خدا بترس.
۲۶۵.امام سجاد چون شنيد كه نافع بن جبير درباره معاويه گفته است : «بردبارى او را وادار به سكوت مى كند و دانشش او را به سخن مى آورد، فرمود : خير ، بلكه ناچارى او را به سكوت مى كشاند و سرمستى او را به سخن در مى آورد.
۲۶۶.هر چيزى را مايه لذتى است و لذّت گوش ، سخن نيكوست.
۲۶۷.كسى كه آنچه را در مردم است به آنان نسبت دهد، چيزهايى به او نسبت دهند كه در او نيست و هركس درد خود را نشناسد، دارويش او را به تباهى كشد.
۲۶۸.لجاجت با جهالت همراه است، و تعصّب با گرفتارى، و فروتنى موجب سربلندى.
۲۶۹.خطاب به پسرش ، محمّد [باقر عليه السلام ] : آزار مرسان و به همه كرم كن و براى به سلامت ماندن از سكوت يارى بگير كه گفتن را حالتهايى است زيان آور و از نابخرد بپرهيز ، اگرچه دوست باشد، همان گونه كه از دشمن خردمند مى ترسى و مبادا كه با مردان دشمنى كنى كه يا گرفتار مكر بردبار مى شوى و يا با فردى پست رو در رو مى گردى.
