۲۷۰.حسود به سرورى نمى رسد و كينه توز ، از غصّه مى ميرد و دارايى انسان خسيس را دشمنان مى خورند ، و از جاى پليد جز اندك بر نيايد.

۲۷۱.از ترك زشتى خوددارى مكن، حتّى اگر بدان شهره شده باشى و در بازگشت به خوبى، بى رغبت مباش هر چند به ترك آن شهره شده باشى و مبادا كه به گناهت خوشحالى كنى كه خوشحالى به آن از ارتكابش بزرگتر است.

۲۷۲.شرافت در فروتنى ، عزّت در تقوا، و بى نيازى در قناعت است.

۲۷۳.كسى با نيازخواهى از خدا بى نياز از ديگران نشد، جز آن كه مردم نيازمند او شدند.

۲۷۴.نصيحت بسيار، شكّ برانگيزد.

۲۷۵.بهترين گشايشگر كارها ، راستى و بهترين پايان دهنده آنها ، وفاست.

۲۷۶.عاقل را اشارتى كافى است و جاهل، بيان روشن را نيز نمى فهمد و از سخن هر چند رسا و نيكو باشد چون خوب گوش نمى دهد سودى نبرد.

۲۷۷.خوشبخت ترين مردم كسى است كه نيكى (به مردم) و عزم در اطاعت خدا را با هم داشته باشد.

۲۷۸.هر چشمى در روز قيامت باز مى ماند جز سه چشم : چشم بيدارى كشيده در راه خدا و چشم فروهشته از حرام هاى الهى و چشم اشكبار از ترس خدا.

۲۷۰.الحَسودُ لا ينالُ شَرَفاً ، والحَقودُ يَموتُ كَمَداً ^۱ ، واللَّئيمُ يأكل مالَهُ الأعداءُ ، «وَالَّذِى خَبُثَ لَا يَخْرُجُ إِلَا نَكِدًا» ^۲ . ^۳

۲۷۱.لا تَمتَنِع مِن تَرك القَبيحِ وإن كُنتَ قَد عُرِفتَ بِهِ ، ولا تَزهَد في مُراجَعةِ الجَميلِ وإن كُنتَ قَد شُهِرتَ بِتَركِهِ، وإيّاك والابتِهاجَ بِالذَّنبِ؛ فَإنّ الابتِهاجَ بِهِ أعظَمُ مِن رُكوبِهِ. ^۴

۲۷۲.الشَّرَفُ في التَّواضُعِ ، والعِزُّ في التَّقوى، والغِنى في القَناعةِ. ^۵

۲۷۳.مَا استَغنى أحَدٌ بِاللّهِ إلَا افتَقَرَ النّاسُ إلَيهِ. ^۶

۲۷۴.كَثرَةُ النُّصحِ تَدعو إلَى التُّهَمَةِ. ^۷

۲۷۵.خَيرُ مَفاتيحِ الاُمورِ الصِّدقِ ، وخَيرُ خَواتيمِها الوَفاءُ. ^۸

۲۷۶.يَكتَفي اللَّبيبُ بِوَحيِ الحَديثِ ، ويَنبو البَيانُ عَن قَلبِ الجاهِلِ ، ولا يَنتَفِعُ بِالقَولِ وإن كانَ بَليغاً مَعَ سوءِ الاستِماعِ وحُسنِ المَنطِقِ. ^۹

۲۷۷.أسعَدُ الناسِ مَن جَمَعَ إلى خَيرٍ مِنهُ عَزماً في طاعة اللّه تعالى. ^۱۰

۲۷۸.كُلُّ عَينٍ ساهِرةٌ يَومَ القِيامةِ إلّا ثلاثَ عُيونٍ: عَينٌ سَهِرَت في سَبيلِ اللّهِ ، وعينٌ غَضَّت عَن مَحارمِ اللّهِ ، وعَينٌ فاضَت مِن خَشيةِ اللّهِ. ^۱۱