۳۴۱.از حضرتش درباره فضيلتى از اميرمؤمنان ـ درود و سلام خدا بر او باد ـ سؤال شد كه ديگرى با او در آن فضيلت شريك نباشد.
فرمود : بر نزديكان و خويشان به سبقت(در ايمان) برترى جست و بر ديگران به نزديكى و خويشى(با پيامبر خدا).

۳۴۲.اندكى خوش گمان باش تا دلت را آسوده كنى و كارت را بگسترانى.

۳۴۳.مؤمن كسى است كه چون خشمگين شود، خشمش از حقّ بيرونش نبرد و چون خشنود گردد ، خشنودى اش در باطلش فرو نبرد و چون قدرت يافت، بيشتر از حقّش برنگيرد.

۳۴۴.دوستت را آن گاه بيازماى كه نعمتى به دست مى آورى و يا مصيبتى به تو مى رسد.

۳۴۵.از حقوق برادرت است كه در سه جا ظلمش را تحمّل كنى : هنگام خشم، شهرت و لغزش.

۳۴۶.هركه خشمش پديدار شود ، نيرنگش آشكار گردد و هركه هوسش نيرو گيرد ، استوارانديشى اش ضعيف گردد.

۳۴۷.هركه از [جانب] خود انصاف دهد به داوريش رضايت دهند.

۳۴۸.هركس آزمودن را بر اعتماد و اعتماد را بر انس گرفتن مقدّم ندارد، دوستى اش پشيمانى آورد.

۳۴۹.امانتدارى ، سرمايه است.

۳۴۱.وسئل عليه السلام عَن فَضيلةٍ لِأميرِ المؤمنين صَلَوات اللّهِ وسَلامُهُ عَلَيهِ لَم يَشرَكهُ فيها غَيرُهُ ، [فقال] عليه السلام : فَضُلَ الأقرَبينَ بِالسَّبقِ ، وسَبَقَ الأبعَدينَ بِالقَرابةِ. ^۱

۳۴۲.خُذ مِن حُسن الظَّنِّ بِطَرَفٍ ، تُرَوِّح بِهِ قَلبَكَ ، وتُرَوِّجُ بِهِ أمرَكَ. ^۲

۳۴۳.المؤمنُ الذي إذا غَضِبَ لَم يُخرِجهُ غَضَبُه مِن حَقٍّ، وإذا رَضِيَ لَم يُدخِلهُ رِضاهُ في باطِلٍ ، والَّذي إذا قَدَرَ لَم يأخُذ أكثَرَ مِمَّا لَهُ ^۳

۳۴۴.امتَحِن أخاكَ عِندَ نِعمةٍ تَتَجَدَّدُ لَكَ ، أو نائبةٍ تَنوبُكَ. ^۴

۳۴۵.مِنَ حَقِّ أخيكَ أن تَحتَمِل لَهُ الظُّلَم في ثَلاثةِ مَواقِفَ: عِندَ الغَضَبِ ، وعِندَ الدّالَّةِ ، وعِندَ الهَفوَةِ. ^۵

۳۴۶.مَن ظَهَرَ غَضَبُهُ ظَهَرَ كَيدُهُ، ومَن قَوِيَ هَواهُ ضَعُفَ حَزمُهُ. ^۶

۳۴۷.مَن أنصَفَ مِن نَفسِهِ رُضِيَ حَكَماً لِغَيرِهِ. ^۷

۳۴۸.مَن لَم يُقَدِّمِ الامتِحانَ قَبلَ الثِّقةِ ، والثِّقةَ قَبلَ الاُنسِ أثمَرت مَوَّدَتُهُ نَدَماً. ^۸

۳۴۹.الأمانةُ رأسُ المالِ. ^۹