۴۰۷.آن كه چاپلوسى اش فراوان است، خوشحالى اش فهميده نشود.

۴۰۸.كم سپاس گزاردن ، رغبت به نيكى كردن را مى كاهد.

۴۰۹.كسى كه مشورت مى كند ، به گاه صواب ستايشگر را و به گاه خطا پذيرشگر عذر را از دست نمى دهد.

۴۱۰.يونس بن بكير مى گويد : حج گزاردم و امام ابوالحسن ، موسى بن جعفر عليهماالسلام را ملاقات كردم و به ايشان گفتم : من نزد سلطان بهره اى يافته ام و صلاح كار خود و او را در دست دارم و به من در برخى كارها نياز دارد و مرا در پى آنها مى فرستد.
امام به من فرمود : چون ديدى چاره جويى ات به رضايت سلطان و نارضايى مردم مى انجامد ، اين را بهره مندى خود مشمار كه سلطان از تو خشنود باشد و مردم با تو دشمن باشند كه نارضايى مردم نتايج تلخى در پى دارد. اگر سلطان(بخواهد) به خاطر آن به تو عطايى كند، همين كه تو را ستود، از يادش برود و تو را با جنايتت (بر مردم) وانهد، پس رضايت او نارضايتى و خشم مى گردد و رنج تو به خاطر او ، گريبانگيرت مى شود.

۴۱۱.آن كه واعظى از درون جان خود نداشته باشد ، دشمنش ـ يعنى شيطان ـ بر او تسلّط مى يابد.

۴۱۲.هركس به برادرش بدى كند ، نخست به خود كرده است.

۴۱۳.آراى پادشاهان (عاقل) را ردّ مكنيد كه با آبادانى زمين و سلامتى بدنها همراه است.

۴۱۴.هر كه را نادارى اندوهگين كند ،توانگرى سرمستش سازد.

۴۰۷.مَن كَثُرَ مَلَقُهُ ، لَم يُعرَف بِشرُهُ. ^۱

۴۰۸.قِلَّةُ الشُّكِر تُزَهِّدُ في اصطِناعِ المَعروفِ. ^۲

۴۰۹.مَنِ استَشارَ لَم يَعدِم عِندَ الصَّوابِ مادِحاً ، وَعِندَ الخَطأِ عاذِراً. ^۳

۴۱۰.وقالَ يونُسُ بنُ بُكَيرٍ: حَجَجتُ فَلَقيتُ الإمامَ أبا الحَسَنِ موسَى بنَ جَعفَرٍ عليهماالسلامفَقُلتُ لَهُ: إنّي قَد حَظيتُ عِندَ السُّلطانِ ، وحَفِظتُ تَدبيرَ أمري مَعَهُ فيما يُريدُهُ ، فَما أحوَجَني ^۴ أن يبعثني عَلى شَيءٍ يَبغيهِ مِن جِهَتي !
فَقالَ لي: إذا انفتَحَ لَكَ مِن (تدبيرك) ^۵ ما يُكسِبك من السُّلطانُ الرضى ، ويَبعثُ عَليكَ مِنَ العامّةِ السَّخَطَ ، فلا تَعُدَّنَّ حَظّاً أن يكونَ السُّلطانُ عَنكَ راضياً ، والعامَّةُ لَكَ خُصوماً ؛ فَإنّ لِسَخَطِ العامّةِ نَتاجاً مُرّاً ، إن يُعطيكَ ^۶ السُّلطانُ بِهِ أنساه ذلِكَ ما حَمِدَهُ مِنكَ ووَكَلَهُ بِحِفظِ ما جَنَيتَهُ عَلَيهِ ، فَعادَ رِضاهُ سَخَطاً ونَقماً، وعادَ كَدحُكَ لَهُ عَلَيكَ وَبالاً. ^۷

۴۱۱.مَن لَم يَكُن لَهُ مِن نَفسِهِ واعِظٌ ، تَمَكَّنَ مِنهُ عَدُوُّهُ ـ يَعني الشَّيطانَ ـ. ^۸

۴۱۲.مَن أتى إلى أخيهِ مَكروهاً فَبِنَفسِهِ بَدأ. ^۹

۴۱۳.لاتَردُّوا عَلَى المُلوكِ آراءهُم! فإنّها مَقرونة بِعِمارةِ الأرضِ وصِحَّةِ الأبدانِ. ^۱۰

۴۱۴.مَن وَكَدَهُ الفَقرُ أبطَرَهُ الغِنى. ^۱۱