۴۲۸.امام به مردى فرمود : در آغاز نابسامان شدن كارها بر سلطان با او رفت و آمد مكن.

۴۲۹.از حضرتش درباره [آثار] قناعت سؤال شد ، فرمود : قناعت افزون بر نگهداشت شخصيت و عزّت نفس ، رنج زياده خواهى و بندگى دنياپرستان را نيز از دوش انسان بر مى دارد و جز دو كس راه قناعت را نپيمايد : آن كه بيشتر در پى پاداش اخروى است و بزرگى كه خود را از مردم فرومايه دور نگاه مى دارد.

۴۳۰.آن كه سخن چينى اش را در جامه نصيحت پوشانده، سختى حسابش در پايان او را بس باشد.

۴۳۱.انس بيش از حدّ ، هيبت را مى برد.

۴۳۲.هركه به مردم راست بگويد ، ناپسندش مى دارند.

۴۳۳.گدايى كليد سختى است.

۴۳۴.حضرت در تسليت به حسن بن سهل فرمود : تبريك بر پاداشى كه مى آيد ، سزاوارتر از تسليت بر مصيبت آمده است.

۴۳۵.دلها رو آوردن و پشت كردن و نشاط و كسالت دارند. پس چون روى آورند ، بينا و فهيم مى شوند و چون پشت مى كنند، خسته و افسرده مى گردند. پس آنها را هنگام روى آوردن و نشاط به كار گيريد و به گاه پشت كردن و كسالت، آزاد بگذاريد.

۴۳۶.نيكى به ديگران را چون برشمرى ، ديگر خيرى ندارد.

۴۳۷.صوفيان به امام گفتند : مأمون ولايت را به تو بازگردانده است و تو سزاوارترينِ مردم به آن هستى ولى كسى چون تو كه سرور و مقدّم بر همگان است بايد جامه پشمين و زبر به تن كند.
پس حضرتش فرمود : واى بر شما ، آنچه از پيشواى جامعه خواسته
مى شود ، عدل و داد اوست و اين كه هرگاه سخن بگويد ، راست گويد و هرگاه حكم كند ، عدالت ورزد و چون وعده دهد ، وفا كند. «بگو چه كسى زينت هايى را كه خدا براى بندگانش پديد آورده و روزى پاكيزه را حرام كرده است؟». بى گمان يوسف صدّيق ، جامه ديباى زربفت پوشيد و بر پشتى هاى خاندان فرعون تكيه زد.

۴۲۸.وقالَ عليه السلام لِرَجُلٍ : لا تَختَلِط بِسُلطانٍ في أوَّلِ اضطِرابِ الاُمورِ عَلَيهِ. ^۱
يَعني المُخالَطَةَ.

۴۲۹.وقَد سُئل عَن القناعةِ، فَقالَ : القَناعةُ تَجمَعُ إلى صِيانة النَّفسِ وعِزِّ القَدرِ طَرحَ مُؤَنِ الاستكثارِ ، والتَّعبُّدَ لأهلِ الدُّنيا ، ولا يَسلُكُ طَريقَ القَناعةِ إلّا رَجُلان: إمّا مُتَعَلِّلٌ يُريدُ أجر الآخِرةِ ، أو كريمٌ يَتَنَزَّهُ عَن لئام الناسِ. ^۲

۴۳۰.كَفاكَ مِمَّن يُريدُ نَصيحتَكَ بِالنَّميمةِ ما يَجِدُ مِن سُوءِ الحِسابِ في العاقِبةِ. ^۳

۴۳۱.الاستِرسالُ بِالاُنسِ يُذهِبُ المَهابةَ. ^۴

۴۳۲.مَن صَدقَ الناسَ كَرِهوهُ. ^۵

۴۳۳.المَسألَةُ مِفتاحُ البُؤسِ. ^۶

۴۳۴.وقالَ عليه السلام للحَسَنِ بنِ سَهلٍ في تَعزِيَتهِ : التَّهنِيَةُ بِآجِلِ الثَّوابِ أولى مِنَ التَّعزِيةِ عَلى عاجِلِ المُصيبةِ. ^۷

۴۳۵.إنّ لِلقُلوبِ إقبالاً وإدباراً ونشاطاً وفُتورا ، فإذا أقبَلَت أبصَرَت وفَهِمَت، وإذا أدبَرَت كَلَّت ومَلَّت ، فَخُذوها عِندَ إقبالِها ونَشاطِها ، واترُكوها عِندَ إدبارِها وفُتورِها. ^۸

۴۳۶.لاخَيرَ في المَعروف إذا اُحصي. ^۹

۴۳۷.قال عليه السلام للصوفِيَّةِ لَمّا قالوا لَهُ: إنَّ المَأمونَ قَد رَدَّ هذَا الأَمرَ إلَيكَ ، وَأنتَ أحَقُّ النّاسِ بِهِ إلّا أنَّهُ يَحتاجُ مَن يَتَقَدَّمُ مِثلَ تَقَدُّمِكَ إلى لُبسِ الصوفِ وما يَخشُنُ لُبسُهُ فَقالَ عليه السلام : وَيحَكُم!
إنَّما يُرادُ مِنَ الإمامِ قِسطُهُ وَعَدلُهُ ؛ إذا قالَ صَدَقَ ، وَإذا حَكَمَ عَدَلَ ، وَإذا وَعَدَ أنجَزَ ^۱۰«قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِى أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَ الطَّيِّبَـتِ مِنَ الرِّزْقِ»^۱۱ إنَّ يوسُفَ الصِّدِّيقَ لَبِسَ الدِّيباجَ المَنسوجَ بِالذَّهَبِ ، وجَلَسَ عَلى مُتَّكَئاتِ آلِ فَرعَونَ. ^۱۲