۴۸۱.هر [دوستى] كه با كارى روى آورد ، با رفتنش برود.

۴۸۲.اسير نفس خويش ، بر مركبى چموش سوار است؛ و نابخرد كسى كه اسير زبان خود باشد.

۴۸۳.مردم در دنيا با اموالشان و در آخرت با كردارشان سنجيده مى شوند.

۴۸۴.ستيزه گرى دوستى ديرينه را تباه مى كند و پيوند محكم را مى گسلد و كمترين اثر آن برترى جويى است و برترى جويى اساسى ترين علّت جدايى است.

۴۸۵.سرزنش كليد دشمنى است ولى بهتر از نگفتن و به دل بردن (=كينه توزى) است.

۴۸۶.امام هادى به يكى از افراد مورد اعتمادش كه بيش از اندازه به ستايش ايشان پرداخته بود ، فرمود ، در مِشك خود را ببند كه ستايش فراوان شكّ برانگيزد و هرگاه از برادرت اطمينان يافتى ، به جاى مدح [ در ظاهر] نيّتت را نيكو كن.

۴۸۷.يحيى بن عبدالحميد حمانى مى گويد : شنيدم كه امام هادى عليه السلام به مردى كه فرزندش را نزد او نكوهش مى كرد ، فرمود : عاق كردن از دست دادن فرزندى است كه نمرده است.

۴۸۸.مصيبت براى شكيبا يكى و براى ناشكيبا دو تاست.

۴۸۹.حسادت نابود كننده نيكى هاست ، و خودبزرگ بينى نفرت و
دشمنى مى آورد ، خودشيفتگى از جستجوى دانش بازمى دارد و موجب پرخاشگرى نابخردانه است ، بخل نكوهيده ترين اخلاق است و آزمندى خوى زشتى است.

۴۸۱.مَن أقبَلَ مَعَ أمرٍ ، وَلّى مَعَ انقِضائهِ. ^۱

۴۸۲.راكِبُ الحَرونِ ^۲ أسيرُ نَفسِهِ ، وَالجاهِلُ أسيرُ لِسانِهِ. ^۳

۴۸۳.النّاسُ فِي الدُّنيا بِالأموالِ ، وَفِي الآخِرةِ بِالأَعمالِ. ^۴

۴۸۴.المِراء يُفسِدُ الصَّداقةَ القَديمةَ ، وَيُحَلِّلُ العُقدَةَ الوَثيقةَ، وأقَلُّ ما فيهِ أن تَكونَ المُغالَبةُ ، والمُغالَبةُ أمتَنُ أسبابِ القَطيعةِ. ^۵

۴۸۵.العِتابُ مِفتاحُ التَّقالي ، والعِتابُ خَيرٌ مِنَ الحِقدِ. ^۶

۴۸۶.قالَ عليه السلام لِبَعضِ الثُّقاتِ عِندَهُ ـ وقَد أكثَرَ مِن تَقريظِهِ ـ : أوكِ عَلى ما في سِقائكَ ؛ فَإنَّ كَثرةَ المَلَقِ هَجَمَ عَلَى الظِّنَّةِ ، وَإذا حَلَلتَ مِن أخيكَ في الثِّقَةِ فَاعدِل عَنِ المَلَقِ إلى حُسنِ النِّيَّةِ. ^۷

۴۸۷.قالَ يَحيى بنُ عَبدِ الحَميدِ الحِمّاني ^۸
: سَمعتُ أبا الحَسَنِ عليه السلام يَقولُ لِرَجُلٍ ذَمَّ إليه ولَدا لَهُ ، فَقالَ لَهُ : العُقوقُ ثُكلُ مَن لَم يُثكَل. ^۹

۴۸۸.المُصيبةُ لِلصابِرِ واحِدَةٌ ، وَلِلجازِعِ اثنَتانِ. ^۱۰

۴۸۹.الحَسَدُ ماحِقُ الحَسَناتِ، والزَّهوُ جالِبُ المَقتِ والعُجبُ صارِفٌ عن طَلَبِ العِلمِ ،
داعٍ إلَى التَّخَمُّطِ في الجَهلِ، وَالبُخلُ أذَمُّ الأَخلاقِ، وَالطَّمَعُ سَجِيَّةٌ سَيِّئَةٌ. ^۱۱