۵۱۹.رفتن در پى كسى كه به خيرش اميد دارى ، بهتر از ماندن با كسى است كه از شرّش ايمنى ندارى.
۵۲۰.آن كه بسيار بخوابد ، خواب ها بيند.
ظاهرا مقصود امام اين است كه در پى دنيا رفتن مانند خواب است و آن چه از آن به دست مى آيد مانند خواب ديدن است.
۵۲۱.نابخردى مايه ستيزه و بردبارى ، بازدارنده(از آن) است و كسى كه جرعه هاى خشم را با بردبارى فرو نخورد ، آسايش دل را نشناسد.
و ابوبكر مفيد (جرجرايى) مى گويد : حضرتش خود اين گونه بود.
۵۲۲.من نمى دانم بيم و اميد انسان چه معنايى مى دهد ، اگر او را از خواهشهاى نفسانى به گاه عرضه بر او باز ندارد و او را در برابر مصيبتهاى بر وى درآمده شكيبا نسازد.
۵۲۳.آن كه بر پشت باطل نشيند ، در منزل پشيمانى فرود آيد.
۵۲۴.قضا و قدر چيره، با ستيزه دفع نشود و روزيهاى نوشته شده با حرص به دست نيايد و مطلوب ها در برابر مقدّرها خوارت مى سازد و بدان كه تو با حرص جز به آنچه برايت نوشته شده نرسى.
۵۲۵.هنگامى كه قضا (و قدر الهى ، خواه ناخواه ) واقع مى شود ، پس گريه و زارى براى چيست؟
۵۲۶.بخشش كريم تو را محبوب او مى كند و بخشش فرومايه نزد او خوارت مى سازد.
۵۲۷.هر كه پارسايى خوى او و احسان زيورش باشد، ستايش نيكو را از دشمنانش به يارى گيرد و در پناه يادكرد نيكويش از خرده گيرى ايمن بماند.
