۹۳.واى بر كسانى كه دنيا را به وسيله دين به سوى خود مى كشند. براى مردم لباس ميش مى پوشند و زبانشان شيرين تر از عسل ، اما دلهايشان دل گرگ است. خداوند متعال مى فرمايد: مرا فريب مى دهند يا بر من گستاخى مى كنند؟! به عزّتم سوگند فتنه اى بر آنان برانگيزم كه دانايشان در آن حيران ماند.

۹۴.پيامبر صلى الله عليه و آله در تسليت دادن به يكى از يارانش چنين نوشت : اما بعد ، خداوند والا نام، پاداشت را بزرگ بدارد و به تو صبر، و به ما و تو شكر عطا نمايد. جان ها و دارايى ها و خانواده ما از موهبت هاى مبارك خداوند است و همه عاريه هايى بازگردنده؛ ما مدتى معيّن از آنها بهره مى گيريم و او آنها را در وقتى مشخص مى گيرد و خداوند متعال وظيفه ما را شكر به هنگام عطا و صبر به گاه بلا قرار داده است؛ پسر تو نيز از موهبت هاى خداى متعال بود كه تو را با شادى و سرور از او بهره مند ساخت و در برابر پاداشى اندوخته شده از تو گرفت، اگر صبر كنى و به حساب خدا نهى.
پس مبادا كه بى تابى پاداشت را تباه كند و فردا بر از دست دادن پاداش مصيبت پشيمان شوى كه اگر بر پاداش آن درآيى ، بدانى كه مصيبتت در برابر آن اندك بوده است و بدان كه بى تابى، از دست رفته را باز نياورد و اندوه ، تقدير الهى را نمى راند. بى گمان پاداش بر تو فرود مى آيد، پس غم مخور والسلام.

۹۵.شهوت ، بيمارى است و نافرمانيش، دواى آن.

۹۶.حيا ، رشته نگهدارنده دين است.

۹۷.هيچ گناهى نيست جز آن كه نزد خداوند توبه اى دارد ، مگر بداخلاق كه از گناهى توبه نمى كند جز آن كه در بدتر از آن مى افتد.

۹۳.وَيلٌ لِلَّذينَ يَجْتَنِبُونَ ^۱ الدُّنيا بِالدِّينِ ، يَلبَسونَ لِلنَّاسِ جُلودَ الضَّأنِ مِن لينٍ ، ألسِنَتُهم أحلى مِنَ العَسَل ، وقُلوبُهُم قُلوبُ الذِّئابِ ، يَقولُ اللّهُ تعالى: أَفَبِي يَغتَرُّونَ أم عَلَيَّ يَجتَرِؤُونَ فَوَعزَّتي لأبعثَنَّ عَلى اُولئك فِتنةً تَذَرُ الحَليمَ مِنهُم حيرانَ. ^۲

۹۴.وكَتَبَ صلى الله عليه و آله إلى بَعضِ أصحابِهِ يُعَزّيهِ : أمّا بَعدُ ، فَعَظَّمَ اللّهُ جَلَّ اسمُهُ لكَ الأجرَ ، وألهَمَكَ الصَّبرَ، ورَزَقَنا وإيّاكَ الشُّكرَ ، إنّ أنفُسَنا وأموالَنا وأهلينا مِن مواهِبِ اللّهِ الهَنيئةِ ، وعَواريهِ المسترَدّةِ ، نَتَمَتَّعُ بِها إلى أجَلٍ مَعدودٍ ، ويَقبِضُها لِوَقتٍ مَعلومٍ ، وقَد جعلَ اللّهُ تعالى عَلَينا الشُّكرَ إذا أعطى ، والصَّبرَ إذا ابتَلى. وقَد كان ابنُكَ مِن مواهِبِ اللّهِ تَعالى مَتَّعَكَ بِهِ في غِبطةٍ وسُرورٍ ، وقَبَضَهُ مِنكَ بِأجرٍ مَذخورٍ إن صبَرتَ واحتسبتَ ؛ فلا تَجمَعَنَّ عَلَيكَ أن يُحبِطَ جَزَعُكَ أجرَكَ ، وأن تندَمَ غَداً عَلى ثَوابِ مُصيبَتِكَ ؛ فإنَّكَ لو قَدِمتَ عَلى ثَوابِها عَلِمتَ أنَّ المُصيبةَ قَد قَصُرَت عَنها ، واعلم أنّ الجَزَع لايَرُدُّ فائتاً ، ولا يَدفَعُ حُزنٌ قَضاءَ اللّهِ ، فَليُذهِب أسَفَكَ ما هو نازلٌ بِكَ ، فَكأن قَد ^۳ . والسَّلامُ. ^۴

۹۵.الشَّهوةُ داءٌ ، وعِصيانُها دَواءٌ. ^۵

۹۶.الحَياءُ نِظامُ الإيمانِ. ^۶

۹۷.ما مِن ذَنبٍ إلّا ولَهُ عِندَ اللّهِ توبةٌ ، إلّا ما كانَ مِن سَيِّئ الخُلُقِ ؛ فَإنّه لا يَتوبُ مِن ذَنبٍ إلّا وَقَعَ فيما هُوَ شَرٌّ مِنهُ. ^۷