۱۷۲.ـ از وصيّت امام على به امام شهيد سرور جوانان بهشت، ابو عبد اللّه ، حسين بن على عليه السلام ـ : پسر عزيزم تو را به پرواى خدا در توانگرى و نادارى و حقّ گويى در خوشنودى و خشم و دادورزى بر دوست و دشمن و كردار در نشاط و سستى و خشنودى از خدا در سختى و آسايش سفارش مى كنم.
پسر عزيزم ، هر گزندى كه در پى آن بهشت باشد گزند نيست و هر خوشى كه پس از آن دوزخ آيد خوشى نيست. هر نعمتى در برابر بهشت كوچك است و هر بلايى در برابر دوزخ عافيت.
پسر عزيزم ، هر كه عيب خود بيند از عيب ديگران بپردازد ،و هر كه شمشير ستم بركشد بدان كشته گردد، و هر كه براى برادرش چاه كند در آن افتد، و هر كه پرده ديگرى بدرد زشتى هاى(درون)خانه اش عيان شود ، و هر كه خطاى خود را از ياد برد خطاى ديگراى را بزرگ شمارد ، و هر كه شيفته رأى خود گردد گمراه شود و هر كه به خرد خويش بسنده نمايد بلغزد ، و هر كه بر مردم بزرگى فروشد خوار شود ، و هر كه با مردم نابخردى كند دشنام شنود ،و هر كه با دانشوران نشيند شكوه يابد ، و هر كه با بى مايگان درآميزد زبون شود ، و هر كه كارى را بسيار كند بدان شناخته شود ،
پسر عزيزم، انديشه روشنى آرد، غفلت تاريكى است و نادانى گمراهى و نيك بخت آنكه از ديگرى پند گيرد. با قطع رحم رشدى نباشد و با تبهكارى توانگرى.
پسر عزيزم ، عافيت ده بخش است كه نه بخش آن در خاموشى است
جز به ذكر خدا و يك بخش آن ترك همنشينى با نابخردان است.
پسر عزيزم ، سرلوحه دانش مدارا و خوشخويى و آسيب آن درشتى و بدخويى است. ديدار بسيار مايه تنگدلى، اطمينان پيش از آزمايش برخلاف استوارانديشى ، و خودپسندى مرد نشانه سستى خرد اوست.
پسر عزيزم ، بسا يك نگاه افسوس آرد و يك كلمه نعمت ببرد.
پسر عزيزم ، آز كليد رنج و مركب دشوارى است. هر كه بى عاقبت نگرى به كارها درآيد، خود را در معرض گرفتاريها قرار داده است.
پسر عزيزم ، هيچ گنهكارى را نوميد مكن كه بسى آلوده به گناه خوش فرجام گشته و بسى نيك كردار كه در پايان عمر به تباهى و دوزخ رفته است ، و ما (از چنين فرجامى) به خدا پناه مى بريم.
پسر عزيزم ، هشيار! كه هر كس نرم سخن شود دوستى اش واجب آيد.
خداوند تو را توفيق هدايت بخشد و به رحمتش از نيكوكاران قرارت دهد كه او گشاده دست و بزرگوار است.
