يا كسانى اين اطلاعات را به دست آورده است. زيرا او اين روايت را مستقيما از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم نقل نكرده است ولى مطلبى كه در ذيل حديث آمده، طبعا شگفت‌آور است.

وى [عايشه‌] مى‌گويد: «آن‌گاه، خديجه، پيامبر را نزد ورقه بن نوفل بن أسد بن عبد العزى بن قصىّ پسرعموى خديجه كه پيرى سالخورده و نابينا بود، برد. وى در دوران جاهليّت به نصرانيّت گراييده و مطالب زيادى را از انجيل به عربى برمى‌گرداند، خديجه به او گفت: پسرعمو! به سخنان برادرزاده‌ات گوش فراده.

ورقه گفت: برادرزاده! چه مى‌بينى؟ رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم او را از آن‌چه ديده بود، آگاه ساخت.

ورقه گفت: اين همان رسالتى است كه بر موسى نازل گرديد: كاش من در آن دوران، جوان بودم. اى كاش آن زمان كه قومت تو را بيرون مى‌رانند، زنده بودم. رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم فرمود: آيا آنان مرا بيرون خواهند راند؟

ورقه گفت: آرى، هر پيامبرى مانند تو، رسالتى آورد به دشمنى با او برخاستند و اگر آن‌روز تو را درك كنم با قدرت، از تو پشتيبانى و حمايت خواهم كرد و ديرى نپاييد ورقه از دنيا رفت»^۱

شگفتا! ورقه‌اى كه هنوز اسلام نياورده، علاوه‌بر نبوّت پيامبر اكرم، از آن‌چه قرار بود براى پيامبر رخ دهد، نيز آگاه بود درحالى‌كه براى شخص صاحب دعوت و رسالت، هنوز قضيه روشن نبود! گويى اين ورقه بود كه به پيامبر آرامش مى‌بخشيد! درصورتى‌كه قرآن به روشنى فرموده كه‌

6.وَ لا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضى‌ إِلَيْكَ وَحْيُهُ وَ قُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْماً؛^۱

پيش از آن‌كه وحى قرآن بر تو تمام شود، در تلاوت آن شتاب مكن و بگو:

پروردگارا! دانش مرا افزون فرما.

7.وَ إِنِ اهْتَدَيْتُ فَبِما يُوحِي إِلَيَّ رَبِّي؛^۲

«و اگر هدايت يابم به وسيله آن‌چه پروردگارم به من وحى مى‌كند، هدايت مى‌يابم.

8.قُلْ هذِهِ سَبِيلِي أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى‌ بَصِيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِي؛^۳

بگو: اين راه من است! من و پيروانم با بصيرت كامل همه مردم را به سوى خدا دعوت مى‌كنم.

اگر به آن‌چه در اين آيات مبارك قرآنى وارد شده پى‌برديد، مى‌توانيد با مراجعه به منابع حديثى و تاريخى بر محكمات و متشابهات آن‌ها آگاهى يابيد.

احمد حنبل از عبد الرزاق و او از معمر و او از زهرى، از عروه نقل كرده كه عايشه گفت: «نخستين چيزى كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم از وحى دريافت كرد، رؤياى صحيح بود. وى هر رؤيايى را مى‌ديد، مانند سپيده صبح برايش تعبير مى‌شد و سپس خلوت مى‌گزيد و در غار حرا به خلوت مى‌نشست و در آن، خدا را پرستش مى‌كرد. سپس نزد خديجه برمى‌گشت و ديگربار از رؤياى راست توشه برمى‌گرفت، تا اين‌كه در غار حرا، فرمان خدا را دريافت نمود.»

در اين قسمت ازاين‌روايت مطلب شگفتى، جز عدم حضور عايشه در آغاز وحى وجود ندارد و اين عبارت، روشن نمى‌كند كه عايشه از چه كسى‌