گذاشت قريش درباره من چنين سخنى بگويند! اگر چنين كنند، به بلندى كوهى رو خواهم آورد و خود را از آن‌جا پرتاب مى‌كنم تا كشته شوم و آسوده گردم.
رسول خدا فرمود: بيرون رفتم و تصميم بر اين كار گرفتم. به وسط كوه كه رسيدم صدايى از آسمان شنيدم مى‌گويد: «اى محمد! تو فرستاده خدا هستى و من جبرئيلم.»۱
براساس اين گفته، ترس و بيم پيامبر به پايه‌اى مى‌رسد كه تصميم به خودكشى مى‌گيرد درحالى‌كه اراده خداوند تعلق گرفته وى را به پيامبرى و هدايت مردم و دعوت آنان به سوى حق برگزيند. بنابراين، آيا مطالبى كه در اين روايت وجود دارد با آن افق روشن، تناسب و سازگارى دارد؟!
بدين‌گونه مى‌توانيم موضوعات تاريخى را بر مبانى قطعى و ثابت عقل و كتاب و سنّت عرضه كنيم تا نتايج واضح و روشنى به دست آوريم و از موضوعاتى كه در برابر نقد سازنده علمى تاب نمى‌آورند، دست برداريم.
پس از ملاحظه آيات صريح قرآن عزيز، اگر رواياتى را بنگريم كه پيرامون نخستين برخورد رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم با وحى الهى در برخى منابع حديث و سيره وارد شده و در كنار آن مسايل شگفت‌آورى كه آيات قرآن آن‌ها را نمى‌پذيرد، مورد توجه قرار دهيم، به راهيابى افسانه‌ها و اسرائيليات به اين‌گونه روايات اطمينان حاصل مى‌كنيم.
جا دارد بين اين روايت و حديث ديگرى كه در بحار الانوار علامه مجلسى (رضوان اللّه تعالى عليه) آمده كه مربوط به آثار خارق العاده وحى الهى و نتايج حاصل از آن است و در مورد شخص رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم و شخصيّت و
