ابو بكر درون غار صداى قريشيان را مى‌شنيد كه صدا مى‌زدند: محمد! بيرون بيا و پاهاى آن‌ها را نزديك در غار مشاهده مى‌كرد. ازاين‌رو، سخت وحشت‌زده شده بود. رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم به او مى‌فرمود:

لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنا؛

خدا با ماست بيمناك مباش‌

قريشيان با مشاهده تار تنيده‌شده عنكبوت بر در غار و آشيانه كبوتر كه در آن تخم گذاشته بود، به وجود پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم در غار پى نبردند.

با فرارسيدن شب، على عليه السّلام و هند بن أبى هاله پس از پى‌بردن به محل حضور پيامبر، با آن حضرت ديدار كردند و رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم در مورد عمل به تعهدات و اداى اماناتش به على عليه السّلام سفارش‌هاى لازم را ارائه فرمود؛ زيرا پيامبر خدا امانتدار عرب به‌شمار مى‌آمد و به امام على عليه السّلام دستور داد تا براى خود و فواطم‌^۱ حيوان راهوارى خريدارى كند و به او بپيوندد و به آن حضرت اطمينان داد و فرمود:

دشمنان از هم‌اكنون هيچ‌گونه تعرّضى در مورد تو انجام نخواهند داد تا نزد من آيى، بنابراين اماناتى كه از مردم نزد من است، در برابر ديدگان مردم به صاحبانشان برگردان، تو را به مراقبت از دخترم فاطمه سفارش مى‌كنم و هردوى شما را به خدا سپرده و در پناه او قرار مى‌دهم.^۲

نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم پس از گذشت سه روز كه مطمئن شد كسى در جستجوى او نيست، به‌سرعت رهسپار مدينه گرديد و با يارى خواستن از خدا و اميدوار به يارى او، تحمل هرگونه دشوارى را بر خود هموار ساخت.

سلامتى خويش به وى داده بود سجده شكر به جا آورد و عرضه داشت:

جانم فدايت! كارى را كه بدان مأموريت يافته‌اى، انجام ده.^۱

رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم نيمى از شب گذشته، با اعتماد بر لطف و عنايت الهى با عبور از حلقه محاصره نيروهاى شرك، كه خانه‌اش را احاطه كرده بودند، على عليه السّلام را ترك گفت و از خانه خود خارج گرديد.

زمانى كه دشمنان خدا بامدادان با شمشيرهاى آخته كه بوى خون از آن‌ها به مشام مى‌رسيد و كينه از چهره‌شان مى‌جوشيد، به فرماندهى خالد بن وليد به خانه پيامبر هجوم آوردند، ناگاه على با شجاعتى فوق العاده از بسترش برخاست و مهاجمان وحشت‌زده عقب نشستند و به‌خوبى ديدند كه خداوند چگونه تلاش آنان را نقش بر آب ساخت و پيامبرش را نجات داد. در اينجا دشمنان چه ناكام و نوميد شده بودند.

قريش سركش، براى بازگرداندن اعتبار از دست رفته خود جهت دست‌يابى به رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم به هر حيله‌اى متوسل شد. به‌همين‌دليل، با اعزام جاسوسان خويش، دشت و دمن را زيرپا نهاد و براى آن‌كس كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم را زنده يا كشته بياآورد، يكصد شتر جايزه تعيين كرد. راهنماى ماهرى پيشاپيش جستجوگران در حركت بود و جاى پاى رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم را تا غار ثور، كه حضرت به اتفاق ابو بكر در آن پنهان شده بودند، دنبال و سپس جاى پا را گم كرد و اظهار داشت: محمد و همراهش از اين محل دور نشده‌اند، يا به آسمان بالا و يا به زمين فرورفته‌اند.