نشان داد و همه را به صلح و صفا و امنيت فراخواند و براى ايجاد دولتى كه محور آن را نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم تشكيل دهد و همه مردم بتوانند از حقوق انسانى خود در آن به‌طور مساوى برخوردار باشند، ميان مسلمانان و يهود پيمان صلح و هميارى برقرار نمود.
مى‌توان گفت: اين پيمان‌نامه در راستاى ايجاد دولتى اسلامى و متمدن در جامعه مدينه، به عنوان نخستين طرح قانون اساسى تلقى مى‌شد كه به سمت جامعه‌اى عربى و پس از آن جامعه‌اى انسانى جهانى جهت پذيرش نظام نو اسلامى در حركت بود.
مهم‌ترين مواد آن پيمان‌نامه، بدين قرار است:
1. موجوديت جامعه مسلمانان اعلام شود و فرد مسلمان مقتدرانه پيوند خود را با اين جامعه آشكار كند.
2. ابقاى نظام قبيله‌اى با افزودن بر نقش و اختيارات آن در جهت كاستن از مسؤليّت‌هاى دولت كه با شركت‌دادن آن‌ها در برخى فعاليّت‌هاى اجتماعى و نيز يارى‌جستن از آنان در حل پاره‌اى از مشكلات جلوه مى‌نمود.
3. تأكيد بر آزادى عقيده، به اين شكل كه به يهوديان اجازه داده شود بر آيين خود باقى بمانند و امور مربوط به خود را انجام دهند و شهروندان دولت جديد اسلامى به‌شمار آيند.
4. تحكيم پايه‌هاى امنيّت در شهر مدينه، به‌گونه‌اى كه اين شهر پايگاهى امن شناخته شود و قتل و كشتار در آن روانباشد.
5. برقرارى حاكميّت دولت و نظام اسلامى و برگشت دادن هرگونه تصميم براى حل خصومت به رهبرى اسلامى، كه در وجود مقدس رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم تبلور داشت.
