بى‌آنكه با پيامبر ديدار كند، نزد قريش بازگشت، تا در اين خصوص كه پيامبر و مسلمانان براى انجام دادن عمره به اين ديار آمده‌اند، آنان را قانع سازد. ولى اين‌بار نيز قريش قانع نشد و مسعود بن عروه ثقفى را خدمت پيامبر اعزام نمود. عروه هنگامى ديد مسلمانان براى تبرك جستن به قطرات پراكنده آب وضوى رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم بر يكديگر سبقت مى‌گيرند، از مشاهده اين منظره شگفت‌زده شد و نزد قريش بازگشت و اظهار داشت: اى قريشيان! من به دربار پادشاهى چون كسرى و قيصر و نجاشى باريافته‌ام، ولى به خدا! هيچ پادشاهى را چون «محمد» در ميان ملت خود مشاهده نكرده‌ام، زيرا من در اين برخورد مردى را نظاره‌گر بودم كه پيروانش حاضر نيستند با هيچ بهايى دست از او بردارند! بنابراين، ديدگاه من درباره وى همان است و شما خود دانيد.^۱

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم طى سفر عبادى مسلمانان كه جز سلاح همراه مسافر، سلاح ديگرى با خود برنگرفته بودند، به جنبه احترامى كه براى ماه‌هاى حرام قائل بود، اشاره فرمود و از قبايل مجاور غيرمسلمان دعوت كرد تا در اين سفر، مسلمانان را همراهى كنند. حضرت با اين عمل بر آن بود تا به همگان اعلان كند كه ارتباط ميان اسلام و ساير قدرت‌ها بر پايه جنگ استوار نيست.

آن بزرگوار حداقل 1400 مسلمان به اين سفر گسيل داشت و تعداد هفتاد شتر قربانى پيشاپيش خود به حركت درآورد.

خبر حركت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم و مسلمانان براى به‌جاآوردن عمره به قريش رسيد و آنان سخت در تنگنا قرار گرفتند و تنها دو راه در برابرشان وجود داشت: يا به مسلمانان اجازه انجام عمره دهند كه با اين عمل، مسلمانان‌

رسالت اسلامى خود را اعلان و تا حدّ امكان تعاليم اعتقادى و دستورات اسلام و مراتب احترام و تجليل خود را به بيت اللّه الحرام روشن نمايد. اين حركت حضرت، مرحله گشايش فضاى دينى و نوين و دوران انتقال از مرحله دفاع به مرحله گسترش و تهاجم، به‌شمار مى‌آمد.

رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم و يارانش پس از پيمودن راهى بسيار سخت و ناهموار، در پهن‌دشتى به نام «حديبيه» فرود آمدند. ناقه رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم زانو به زمين زد، آن حضرت فرمود:

اين ناقه چنين عادتى نداشت، ولى همان خدايى كه فيل‌ها را از رفتن به سوى مكّه باز داشت، اين شتر را نيز از حركت بازداشته است.^۱

حضرت به مسلمانان فرمان داد در آن مكان فرود آيند و فرمود:

اگر امروز قريش به من پيشنهادى بدهند كه در آن، تحكيم روابط خويشاوندى وجود داشته باشد، درخواست آنان را خواهم پذيرفت.^۲

ولى قريش هم‌چنان در كمين مسلمان‌ها نشسته و سواران آن‌ها بر سر راه مسلمانان وجود داشتند. سپس «بديل بن ورقا» را در رأس هيئتى از خزاعه نزد رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم فرستادند تا هدف پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم را از اين سفر جويا شود و او را از ورود به مكّه بازدارند. آن هيئت پس از بازگشت، سعى كرد قريش را متقاعد سازد كه هدف پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم تنها انجام دادن عمره است ولى قريش با برخوردى متكبّرانه، هيئت ديگرى را به سرپرستى حليس- رئيس احابيش- نزد آن حضرت اعزام نمود. وقتى چشم پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم به او افتاد، فرمود: اين شخص، از مردمى خداشناس است.

حليس با ديدن شترانى كه مسلمانان براى قربانى كردن همراه داشتند