3. غزوه حنين و محاصره طائف‌^۱

نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم پانزده روز در مكّه به‌سر برد و پس از گذشت برهه‌اى طولانى از شرك و بت‌پرستى، دورانى نوين از توحيد و يكتاپرستى را در اين شهر آغاز نمود. مسلمانان غرق در شادى و سرور بودند و امنيّت و آرامش بر ام القرى حاكميّت يافت. به رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم خبر رسيد كه قبيله هوازن و ثقيف مهياى نبرد با اسلام شده‌اند با اين پندار كه خواهند توانست كارى را كه ديگر نيروهاى شرك و نفاق قادر بر انجام آن نشده‌اند، عملى سازند و اسلام را به نابودى بكشانند. رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم تصميم گرفت براى رويارويى با آنان از شهر خارج شود ولى با شيوه‌اى كه حضرت در هر فتح و پيروزى داشت، قبل از خروج خود به تحكيم پايه و اركان اداره شهر مكّه پرداخت. «معاذ بن جبل» را براى آموزش قرآن و احكام اسلام و «عتاب بن اسيد» را براى نمازگزاردن و اداره امور مردم، بر شهر مكّه گمارد.

آن حضرت با دوازده هزار رزمنده كه مسلمانان تا آن روز نظير آن را سراغ نداشتند از مكّه خارج گرديد و همين فزونى نيرو، سبب غرور و غفلت مسلمانان گرديد تا آن‌جا كه ابو بكر گفت: اگر، امروز با قبيله شيبان نيز رويارو شويم، از حيث نفرات، شكست نخواهيم خورد^۲.

قبيله‌هاى «هوازن» و «ثقيف» با يكديگر هم‌پيمان شده و با تمام تجهيزات به اتفاق زنان و كودكان خويش از طائف بيرون آمده و براى زمينگير كردن مسلمانان موضع گرفتند. با رسيدن پيشقراولان سپاه مسلمانان به آن منطقه، دشمن موفق شد آنان را مجبور به فرار سازد به‌گونه‌اى كه ساير نيروهاى‌

روز جزا ايمان داشته باشد، حق ندارد در اين سرزمين خونى به زمين بريزد و يا درختى را از زمين بركند... اى خزاعيان! اگر كسى به شما گفت چرا رسول خدا در اين سرزمين به جنگ و نبرد پرداخته است، در پاسخ او بگوييد: خداوند نبرد در اين سرزمين را تنها براى فرستاده‌اش رواداشت و براى شما جايز ندانست.^۱

قريش از رفتار محبت‌آميز رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم و عطوفت و مهربانى و عفو و بخشش و ارج و احترامى كه آن حضرت در مورد مكه و ساكنان آن داشت به عظمت ياد كردند و دل‌هاى آنان به حضرت متمايل گشت و با آرامش و اطمينان، به اسلام روآوردند.

رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم براى از بين‌بردن ساير بت‌ها و مكان‌هاى بت‌پرستى، سريه‌هايى به اطراف و اكناف مكّه فرستاد در اين زمان بود كه خالد بن وليد^۲ با كشتن عدّه‌اى از قبيله بنى جذيمه كه اسلام آورده بودند، به بهانه خونخواهى عموى خود اشتباه بزرگى مرتكب شد. زمانى كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم از اين ماجرا آگاه شد به على عليه السّلام فرمان داد اموالى را بگيرد و بدان سامان برود و ديه كشته شدگان را بپردازد؛ سپس رو به قبله ايستاد و دست‌هاى مبارك خود را بالا برد و عرضه داشت:

«اللّهم إنى ابرأ اليك ممّا صنع خالد بن الوليد»؛

خدايا! از عملى كه خالد بن وليد انجام داد به درگاهت بيزارى مى‌جويم» و با اين كار دل بنى جذيمه آرامش يافت‌^۳.