بود كه از نگارش وصيّت رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم جلوگيرى كردند^۱.

پيامبر مهربان از بيم اين‌كه مبادا حاضران به اسائه ادب خويش ادامه داده و به انكار موضوع مهم‌تر از آن برآيند، در مورد نوشتن آن وصيّت و سفارش پافشارى نشان نداد، زيرا حضرت از مقاصد آن افراد به‌خوبى آگاه بود و زمانى كه براى بار دوم براى نوشتن وصيّت، بدان حضرت مراجعه كردند، فرمود: آيا پس از آن سخنانى كه گفتيد (چنين درخواستى از من داريد)^۲؟! و سپس آنان را به سه چيز سفارش كرد، ولى كتب تاريخى تنها دو سفارش، يكى بيرون راندن مشركان از جزيرة العرب و ديگرى اعطاى جايزه به هيئت‌ها را، همان‌گونه كه خود بدان‌ها جايزه مى‌داد، يادآور شده‌اند.

آقاى محسن امين عاملى با نقدى بر اين مطلب مى‌گويد: اگر كسى در اين موضوع دقت نمايد ترديدى به خود راه نمى‌دهد كه محدثان نه از سر فراموشى بلكه به‌طور عمد از بيان سومين سفارش آن حضرت كه درخواست دوات و استخوان شانه جهت نگارش وصيّتى براى آنان بود، سكوت كرده‌اند. و در حقيقت، سياست، آن‌ها را به سكوت و فراموشى، مجبور ساخت.^۳

2. ديدار زهرا عليها السّلام با پدر

حضرت زهرا عليها السّلام با دنيايى از حزن و اندوه وارد خانه شد و به چهره پدر كه در آستانه لقاى پروردگار خويش قرار داشت خيره شده بود. او با دلى شكسته و چشمى اشكبار در كنار پدر نشست و اين شعر را زمزمه كرد.

امور، به دست نااهلان امت، حوادث ناگوارى را براى امّت در پى داشت.

با شدت يافتن بيمارى رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم ياران حضرت در خانه‌اش گرد آمدند و كسانى كه از حضور در سپاه اسامه خوددارى كردند نيز به آنان پيوستند و نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم اين افراد را به جهت عدم حضور در آن سپاه مورد نكوهش قرار داد و آن‌ها با بهانه‌هايى پوچ و واهى به عذرتراشى پرداختند. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم سعى كرد به‌گونه‌اى ديگر، امّت را از لغزش و سقوط مصونيّت بخشد ازاين رو، به آنان فرمود:

«ايتونى بدواة و صحيفة أكتب لكم كتابا لا تضلّون بعده»؛

دوات و كاغذى برايم بياوريد برايتان وصيّتى بنگارم تا پس از آن به گمراهى دچار نشويد.

عمر بن خطاب بى‌درنگ گفت: بيمارى رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم شدت يافته [كه چنين سخن مى‌گويد] شما كه قرآن را در اختيار داريد، همان كتاب خدا براى ما كافى است‌^۱. و بدين‌ترتيب، بين حاضران نزاع و اختلاف درگرفت. زنان از پشت پرده صدا زدند: خواسته رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم را برآورده سازيد؛ عمر در پاسخ آنان گفت: ساكت باشيد شما همان زنان همراه يوسفيد هروقت پيامبر بيمار شود اشكباران مى‌شويد و آن‌گاه كه بهبودى يابد بر او مسلّط مى‌گرديد.

رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم اظهار داشت: آن‌ها بهتر از شمايند^۲ و سپس فرمود: از پيشم برويد، در حضور من نزاع و كشمكش روا نيست.

ملاحظه كنيد تا چه پايه امت نيازمند اين سفارش رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم بود، كه ابن عباس هرگاه از اين ماجرا ياد مى‌كرد مى‌گفت: اندوهبارترين مصيبت، آن‌