قابل ملاحظه است (در مقايسه‌اى كه عمر انجام داد) هيچ‌گونه شباهتى بين غيبت حضرت موسى عليه السّلام و وفات پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم وجود نداشت ولى عملكرد بعدى عمر، از پافشارى وى بر اين مقايسه، پرده برمى‌دارد.

آرى! عمر هم‌چنان در تب‌وتاب بود تا ابو بكر از منطقه «سنح» آمد و وارد خانه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم شد و پارچه از چهره مبارك پيامبر برگرفت و به سرعت از خانه بيرون رفت و گفت: مردم! آنان كه محمد را مى‌پرستند بدانند كه وى از دنيا رفته و آنان كه خدا را مورد پرستش قرار مى‌دهند آگاه باشند كه خداوند زنده است و هرگز نمى‌ميرد و اين آيه شريف را تلاوت كرد:وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ‌ اين‌جا بود كه جوش‌وخروش عمر فرونشست و مدعى شد كه به وجود چنين آيه‌اى در قرآن كريم توجه نداشته است‌^۱.

ابو بكر و عمر به مجرد اين‌كه خبر يافتند در سقيفه گردهمايى اضطرارى در مورد جانشينى پس از رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم تشكيل شده، با فراموش كردن جانشينى على بن ابى طالب عليه السّلام و بيعتى كه خود، با او كرده بودند و بى‌آن‌كه از اين اهانت، كه جنازه مقدس رسول خدا را رها ساخته‌اند، پرواكنند؛ با جمعى از همدستان خود به‌سرعت به سقيفه بنى ساعده شتافتند.

ولى على بن ابى طالب عليه السّلام و خاندانش به امور دفن پيكر مطهر رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم مشغول بودند، على عليه السّلام جسم شريف پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم را از زير لباس غسل داد و عباس بن عبد المطلب و پسرش فضل او را در اين كار همراهى مى‌كردند. امير مؤمنان عليه السّلام در حال غسل دادن فرمود: «پدر و مادرم فدايت، در زندگى‌

على بن ابى طالب عليه السّلام به ملكوت اعلى پيوست، چنان‌كه شخص امام على عليه السّلام در يكى از خطبه‌هاى‌^۱ معروف خود آن را يادآور شده است.

4. وفات و مراسم دفن‌

در آخرين لحظات عمر شريف پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم جز على بن ابى طالب عليه السّلام و بنى هاشم و همسران رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم كسى اطراف وى حضور نداشت، با بلند شدن صداى شيون و زارى از خانه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم، مردم از وفات پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم آگاه شدند. دل‌ها به‌خاطر از دست دادن برجسته‌ترين آفريده خدا بى‌قرار و ناشكيبا بود، خبر وفات رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم مانند آتشى كه در گياهان خشك بيفتد، همه‌جا منتشر شد و با اين‌كه حضرتش براى چنين روزى زمينه‌سازى كرده و پى‌درپى از وفات خويش خبر داده بود و امت را به اطاعت از ولىّ و جانشين پس از خويش على بن ابى طالب عليه السّلام سفارش فرموده بود، ولى مردم هم‌چنان در اضطراب و سراسيمگى بودند.

وفات رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم مصيبتى فوق العاده بزرگ بود كه وجدان و نهاد مسلمانان را به لرزه وامى‌داشت، مدينه و ساكنانش به خروش آمدند و در برابر جمله‌اى كه عمر بن خطاب بر زبان آورد، بر شگفتى و حيرت كسانى كه اطراف خانه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم گرد آمده بودند، افزوده شد. وى درحالى‌كه مردم را با شمشير تهديد مى‌كرد گفت: برخى از منافقان ادعا مى‌كنند رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم از دنيا رفته است به‌خدا سوگند! او از دنيا نرفته بلكه مانند موسى بن عمران به پيشگاه پروردگار خويش رفته است‌^۲.