پذيرش نبوت او را از همه پيامبران گرفته بود، نشانه‌هايش (كه در كتب آسمانى پيامبران گذشته آمده بود) مشهور، و ميلادش گرامى بود، در آن روز (كه ديده به جهان گشود) مردم زمين ملت‌هايى پراكنده و با خواسته‌هاى گوناگون و در راه‌هاى مختلفى سير مى‌كردند. عدّه‌اى خدا را به آفريدگانش تشبيه مى‌كردند و گروهى در نام او به انحراف رفته و جمعى غير او را مى‌پرستيدند، خداوند به وسيله پيامبرش آن‌ها را از گمراهى به هدايت رساند و با موقعيت خود از جهالت رهانيد.

سپس خداى سبحان، لقاى خويش را براى محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم اختيار كرد و آن‌چه را نزد خود داشت براى وى پسنديد و او را با انتقال از دنيا، گرامى داشت و از گرفتارى و مشكلات رهايى بخشيد و در نهايت احترام قبض روح كرد و به سوى خويش فرا خواند، كه درود خدا بر او و دودمانش باد. او نيز آن‌چه را پيامبران پيشين براى امت خود به ميراث نهاده بودند، ميان شما به جاى گذاشت، زيرا پيامبران هرگز امت خود را بى‌آن‌كه راهى روشن و دانشى پايدار به آن‌ها بدهند، رها نساختند.^۱

مژده پيامبران گذشته در مورد نبوّت پيامبران بعدى، براى نسل‌هاى معاصر آنان و نسل‌هاى بعدى سودمند بود، زيرا ديده آن‌ها را مى‌گشود و جهت استقبال از پيامبرى كه به نبوّتش مژده داده شده بود، آنان را در آمادگى كامل قرار مى‌داد و شك و ترديدشان را در مورد وى برطرف مى‌ساخت و به آنان اعتماد و اطمينان بيشترى مى‌بخشيد. زيرا اگر يأس و نوميدى از اصلاح جامعه، به دل راه يابد، قلب را فراگرفته، انسان را به تفكر و انديشه در مسير شرّ و خيانت،

برايش همتا و شريكانى قرار داده بودند و شياطين، آنان را از شناخت خدا بازداشته و آن‌ها را از پرستش او جدا نموده بودند. از اين‌رو، خدا رسولان خود را ميان آنان برانگيخت و پيامبرانش را پياپى به سوى آنان فرستاد؛ تا پيمان فطرت الهى را از آنان مطالبه نمايند^۱ و نعمت‌هاى فراموش‌شده را برايشان يادآور شوند و با ابلاغ دستورات خدا، حجّت را بر آن‌ها تمام كنند و گنج‌هاى پنهان عقل‌ها^۲ را آشكار سازند و نشانه‌هاى قدرت الهى را به آنان نشان دهند. آن سقف بلندپايه آسمان را كه بالاى سرشان قرار گرفته، و اين گاهواره زمين را كه زير پايشان گسترده شده است و وسايل معيشت و زندگى را كه آن‌ها را زنده نگاه مى‌دارد، و اجل‌هايى را كه آن‌ها را نابود مى‌سازد و مشكلات و رنج‌هايى را كه آنان را پير و فرسوده مى‌سازد و حوادثى را كه پياپى بر آن‌ها وارد مى‌گردد به يادشان آورند و خداوند، هرگز آفريدگانش را بدون پيامبرى كه فرستاده باشد و كتابى كه نازل كرده باشد و يا دليلى قاطع و راهى روشن رها نكرد؛ پيامبرانى كه با اندك بودن نفرات و فراوانى دشمنان و تكذيب‌كنندگان، هرگز در انجام وظايف خود كوتاهى نمى‌كردند آن‌كه پيش‌تر آمده بود از نام پيامبر بعدى آگاه شده بود و آن‌كه در آينده مى‌آمد توسط پيامبر پيشين معرفى شده بود.

به همين شيوه قرن‌ها سپرى شد و روزگاران گذشت، پدران درگذشتند و فرزندان، جانشين آن‌ها گرديدند، تا اين‌كه خداى سبحان براى وفا به وعده خود و كامل گرداندن نبوّت، حضرت محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم فرستاده خويش را برانگيخت و پيمان‌