سعادت هميشگى مژده داد و سرزمين حجاز در ماه ربيع الاوّل عام الفيل- سال 570 ميلادى- كه بيشتر محدثان و تاريخ‌نگاران برآنند؛ با ولادت نبىّ اكرم حضرت محمد بن عبد اللّه صلّى اللّه عليه و اله و سلم سرشار از خير و بركت گرديد.

اهل بيت رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم- كه از ديگران آگاه‌ترند- روز ميلاد آن بزرگوار را در پگاه روز جمعه، هفدهم ربيع الاوّل، دانسته‌اند و همين تاريخ، بين شيعه معروف است و ديگران برآنند كه آن حضرت روز دوشنبه دوازدهم همين ماه چشم به جهان گشوده است.^۱

برخى منابع تاريخى و روايى از وقوع رخدادهاى شگفت‌انگيزى در روز ولادت آن بزرگوار سخن مى‌گويد؛ از جمله: خاموش شدن آتش آتشكده فارس، وقوع زمين لرزه‌اى كه در اثر آن دير و صومعه‌ها ويران گشت و هر معبودى كه در كنار خداى عزّ و جل مورد پرستش قرار مى‌گرفت، از جايگاهش بركنده شد و بت‌هاى نصب شده، به رو، بر زمين فروريخت.

وجود چنين اوضاع و طلوع ستاره‌هايى كه از قبل ديده شده بود، براى ساحران و جادوگران غيرقابل پيش‌بينى به‌شمار مى‌آمد.

زمانى كه وجود مقدس رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم پا به عرصه وجود نهاد، اين جملات را بر زبان مى‌آورد

«اللّه اكبر، و الحمد للّه كثيرا و سبحان اللّه بكرة و اصيلا»^۲

پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلم به دو نام «محمد» و «أحمد» معروف بود و قرآن كريم هر دو نام را يادآور شده است.

تاريخ‌نگاران آورده‌اند: عبد المطلّب، جد پيامبر، آن حضرت را «محمد»

خوار و بى‌مقدار ساخت، آشفتگى اوضاع روم، كمتر از آشفتگى اوضاع رقباى خود در فارس نبود و جزيرة العرب اوضاعى بهتر از آن دو نداشت و همه در لبه گودالى از آتش قرار داشتند.

قرآن كريم به‌گونه‌اى بسيار رسا و بليغ گوشه‌اى از زندگى اسف‌بار بشر را در آن دوران شرح داده، چنان‌كه مهتر اهل بيت، على بن ابى طالب عليه السّلام در تعدادى از خطبه‌هاى خود از اوضاع دردناكى كه با آن هم‌دوران بوده تصويرى ملموس ارائه داده است. از جمله در توصيف اوضاع جامعه‌اى كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم در آن به رسالت مبعوث گرديد، مى‌فرمايد:

هنگامى خداوند رسالت را بر عهده او گذارد كه مدت‌ها از بعثت پيامبران پيشين سپرى شده بود و ملت‌ها در خواب عميقى فرو رفته بودند، فتنه و فساد، جهان را فرا گرفته بود كارهاى خلاف ميان مردم گسترش يافته بود و آتش جنگ زبانه مى‌كشيد.

روشنايى از دنيا رخت بربسته بود و مكر و فريب ظاهر گشته بود. برگ‌هاى درخت زندگى به زردى گراييده بود و از ثمره زندگى خبرى نبود. آب حيات انسان به زمين فرو رفته بود و نشانه‌هاى هدايت فرسوده شده بود. پرچم‌هاى هلاكت و بدبختى آشكار شده بود، دنيا با قيافه‌اى زشت به اهلش مى‌نگريست و با چهره درهم‌كشيده با علاقه‌مندانش روبرو بود. ميوه آن درخت، فتنه و طعامش مردار بود. در درون، وحشت و اضطراب و در بيرون شمشير حكومت مى‌كرد.^۱

در اوضاعى چنين دشوار كه بشر آن را پشت‌سر مى‌گذاشت، نور الهى درخشيد و بندگان خدا و ديار آنان را روشنايى بخشيد و به زندگى ارزشمند و