آن هر سال در ايّام ويژه‌اى به مكّه آمده تا كودكان شيرخوار را جهت شير دادن، تحويل گرفته و از اين راه امرار معاش كنند؛ به ويژه در سال ولادت نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم كه با خشكسالى و قحطى همراه بود، اين زنان نياز بيشترى به كمك اشراف مكّه داشتند.

برخى مورّخان مدعى شده‌اند به خاطر يتيمى پيامبر، هيچ‌يك از زنان شيرده حاضر نشد وى را براى شير دادن بپذيرد و كاروان زنان شيرده كه هريك با خود كودك شيرخوارى همراه داشت در آستانه بازگشت به باديه بودند. تنها حليمه سعديه، دختر ابو ذؤيب، بود كه نوزادى براى شيردادن نيافته بود. وى كه مانند ساير زنان شيرده، در آغاز، از پذيرش پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم سرباز زده بود، وقتى كودكى براى شير دادن نيافت به شوهرش اظهار داشت: به خدا سوگند! نزد خانواده همان نوزاد يتيم خواهم رفت و او را خواهم گرفت. شوهرش نيز به او اجازه داد و به نزد خانواده آن كودك بازگشت و با دلى سرشار از آرزو و به اين اميد كه شايد با پذيرش آن نوزاد زندگى‌اش خير و بركت يابد، او را در آغوش كشيد.^۱

مقام و جايگاه خاندان بنى هاشم و شخصيّت جد بزرگوار رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم كه به بخشش و احسان و كمك به نيازمندان و محرومان معروف بود، چنين ادعايى را مردود مى‌سازد. افزون بر اين‌كه به نقل برخى تاريخ‌نگاران، پدر بزرگوار رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم چند ماه پس از ولادت آن حضرت دنيا را وداع گفته بود.^۲

در روايت آمده كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم در كودكى، جز شير «حليمه» شير هيچ‌

ناميد و در پاسخ كسانى كه سبب اين نامگذارى را از او جويا شدند، مى‌فرمود:

خواستم وى در آسمان و زمين مورد ستايش قرار گيرد.^۱ چنان‌كه مادرش آمنه، نيز قبل از جدش وى را «احمد» نام نهاده بود.

آن‌گونه كه قرآن كريم خبر داده است، انجيل از زبان حضرت عيسى عليه السّلام به ظهور پيامبر اكرم نويد و علماى اهل كتاب نيز آن را تصديق كرده بودند و اين فرموده خدا بيانگر همين معناست:

شما را به ظهور پيامبرى به نام احمد كه پس از من خواهد آمد مژده مى‌دهم.^۲

در عرف جزيرة العرب و ساير جاها هيچ‌گونه مانعى وجود نداشت كه يك فرد، به دو نام و دو لقب و دو كنيه معروف باشد.

4. شيرخوارگى‌

وجود گران‌قدر پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم، تمام زواياى ذهن عبد المطلّب- كه اينك عزيزترين فرزندش، عبد اللّه، را در سن جوانى از دست داده بود- به خود مشغول كرده بود. ازاين‌رو، جدّ بزرگوارش امر شيرخوارى وى را به «ثويبه» كنيزك ابو لهب سپرد تا بتواند با فراهم آوردن موقعيتى مناسب اين كودك را به صحرانشينان قبيله سعد بسپرد تا دوران شيرخوارگى را در آن سامان به سر برده و در محيطى پاك و دور از خطر بيمارى‌هايى كه كودكان مكّه را تهديد مى‌كرد، در جمع فرزندان باديه‌نشينان رشد كند و بزرگ شود، چراكه رسم اشراف مكّه بر اين بود، نوزادان شيرخوار خود را براى شير دادن به زنان شيرده صحرانشين مى‌سپردند و ميان آنان زنان قبيله سعد در اين كار معروف بودند. اين قبيله در اطراف مكّه و نواحى حرم سكونت داشت و زنان‌