نعمت‌هاى فراوان برخوردار شدند.^۱

موارد ياد شده حاكى از اين است كه عبد المطلب و ابو طالب كه هردو سرپرستى نبىّ اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم را برعهده داشتند، يكتاپرستانى خالص بوده و به خداى متعال ايمان داشته‌اند و اگر اين دو بزرگوار از ويژگى ديگرى غير از اين دو موقعيت، برخوردار نبودند، در افتخار و سربلندى، آنان را بسنده بود. و اين خود، دليل بر اين است كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم در خانه‌اى كه ديانت و خداپرستى و توحيد در آن حكمفرما بود، باليد و پرورش يافت.

6. با مادر

پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم بعد از پدر بزرگوارش زمانى طولانى از سرپرستى مادر مهربانش، بهره‌مند نگرديد. آمنه در انتظار جوانى يتيم عبد اللّه به سر مى‌برد تا در فقدان شوهر مهربانش براى او تسلّى خاطر باشد ولى مرگ، او را چندان مهلت نداد.

روايت شده حليمه سعديه پيامبر را در پنج سالگى به خانواده‌اش بازگرداند و مادرش آمنه تصميم گرفت براى زيارت قبر شوهر عزيز خود در مدينه، فرزندش را با خود همراه ببرد و محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلم ضمن ديدار با دايى‌هاى خود از قبيله نجّار، در آن سامان با آنان آشنا گردد. ولى اين سفر، اندوه ديگرى براى پيامبر در پى داشت زيرا وى پس از زيارت محل وفات و دفن پدر، در مسير بازگشت در منطقه‌اى به نام «ابواء» مادر مهربان خويش را از دست داد.

و بزرگان قريش، او را همراهى كرده و به بركت وجود پيامبر، خواهان استجابت دعا بودند و ابو طالب با اشعارى كه با اين ابيات آغاز مى‌شوند به اين رخداد اشاره كرده است:

پدر ما شفيع حرم بود، آن هنگام كه به وسيله او؛ از بارانى سيل‌آسا كه صبح دمان فروريخت سيراب شدند درحالى‌كه ما از خشكسالى چونان شوره‌زار گشته و زمين آب‌هاى خود را فروخورده بود شفيع ما در مكه به دعا برخاست و خداوند ما را سيراب نمود.^۱

تاريخ‌نگاران آورده‌اند كه: قريش از ابو طالب خواستند تا برايشان از خدا درخواست باران نمايد. وى درحالى‌كه دست پيامبر نوجوان صلّى اللّه عليه و اله و سلم را گرفته بود به سوى مسجد الحرام روانه شد؛ نوجوانى كه چهره نورانى‌اش چونان خورشيدى كه از پشت ابر هويدا شود، مى‌درخشيد. ابو طالب، براى درخواست باران، خدا را به حق پيامبر سوگند داده، ديرى نپاييد كه ابرها در آسمان ظاهر گشت و باران فراوانى باريد و نهرها جارى شد و همگى شادمان گشتند و زمانى كه قريش دشمنى خود را نسبت به وجود مقدس پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم و رسالت مبارك آن حضرت به اوج رساندند، ابو طالب به اين كرامت نيز اشاره كرد و فرمود:

آن چهره نورانى كه به احترامش ابرها باران باريد، آن‌كه بهار يتيمان و پناه بيوه‌زنان بود، هاشميان در چنگ هلاكت گرفتار آمده بدو پناه بردند و نزد او از