خديجه، مهريه را در اموال خود برعهده گرفت... برخى با تعجب گفتند:

شگفتا! زنان مهريه را به نفع مردان، برعهده مى‌گيرند. ابو طالب از اين سخن برآشفت و فرمود: «اگر آن مردان، در رتبه و مقام برادرزاده من باشند، از ناحيه زنان با گران‌ترين بها و بالاترين مهريه، درخواست ازدواج با آنان مى‌شود و اگر نظير شما باشند، جز با بالاترين مهريه، به ازدواج با آنان تن درنخواهند داد.»

از برخى منابع استفاده مى‌شود كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم خود، مهريه خديجه را پذيرفت و اگر اين كار را توسط ابو طالب نيز انجام داده باشد، چندان مانعى ندارد. از سخنان ابو طالب در مجلس خواستگارى مى‌توان جايگاه والاى رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم را در دل مردم و مجد و عظمتى را كه بنى هاشم از آن بهره‌مند بودند، دريافت.

خديجه قبل از ازدواج با پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم‌

خديجه عليها السّلام در خانواده‌اى اصيل و خوش‌نام و داراى اخلاق نكو و پسنديده، كه پيرو دين حنيف ابراهيم عليه السّلام بودند، پا به عرصه وجود نهاد. در آن زمان كه پادشاه يمن تصميم گرفت حجر الأسود را از كعبه بازگرفته و با خود به يمن ببرد؛ خويلد، پدر خديجه با وى به نزاع و كشمكش پرداخت و در مسير دفاع از آرمان و مناسك دينش، از هواداران فراوان پادشاه، ترسى به دل راه نداد.

أسد بن عبد العزّى- جدّ خديجه- از چهره‌هاى بارز شركت‌كننده در حلف الفضول به‌شمار مى‌آمد كه بر پايه يارى ستمديدگان برپا گرديد و رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم به اهميّت اين پيمان گواهى داد^۱ و ارزش‌هايى را كه اين پيمان بر

يك از آنان را پذيرا نشد^۱ ولى به جهت اصالت و اخلاق نكو و فضايل پسنديده و ارزش‌هاى والايى كه در پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم سراغ داشت، وى را پذيرا و خواستار حضور در گستره مجد و عظمت وى گرديد و خويشتن را بر او عرضه نمود.

بسيارى از اسناد تاريخى مؤيد اين است كه نخستين‌بار، خديجه به ازدواج با رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم اظهار تمايل كرد و ابو طالب با چند تن از قريش براى خواستگارى خديجه نزد ولىّ او، كه در آن روزگار عمويش عمرو بن اسد^۲ بود، رفت. اين ماجرا به گفته مشهور، پانزده سال قبل از بعثت پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم رخ داده است.

از جمله مطالبى كه ابو طالب در اين مجلس خواستگارى عنوان كرد، اين بود: «ستايش و سپاس پروردگار اين خانه را مى‌سزد كه ما را از دودمان ابراهيم و اسماعيل قرار داد و در حرم امن خود سكونت داد و بر مردم فرمانروا ساخت و بر ايمان در سرزمينى كه به سر مى‌بريم خير و بركت مهيا نمود. برادرزاده من با هريك از مردان قريش مقايسه گردد، از او برتر است و ميان مردم همتا و نظيرى ندارد. هرچند وى از ثروتى برخوردار نيست، ولى مال و ثروت، رفتنى و سايه‌اى زايل‌شدنى است. اكنون او به خديجه و خديجه به او تمايل دارد و ما با رضايت و دستور او براى خواستگارى خديجه، نزدت آمده‌ايم. مهريه او هر چه بخواهد به عهده من است،... به خداى كعبه، سوگند! او (محمد) بهره‌اى وافر، كيشى جهانگير و انديشه‌اى كامل دارد.»^۳