۱۶.امام صادق علیه السلام: ما قَضَى اللّهُ لِمُؤمِنٍ قَضاءً فَرَضِىَ بِهِ إلّا جَعلَ الخَيرَةَ لَهَ فِيما قَضى؛^۱
خداوند براى هيچ مؤمنى سرنوشتى که او بدان راضى شود تقدير نفرموده، مگر این که در آنچه براى او مقدّر کرده، خوبى‏ها را قرار داده است.

۱۷.امام سجّاد علیه السلام: اَلصَّبرُ وَالرِّضا عَنِ اللّهِ رَأسُ طاعَةِ اللّهِ؛^۲
صبر و رضايت در برابر مقدّرات خداوند، بالاترين بندگى خداست.

خوش‏گمانى به خدا

۱۸.امام على علیه السلام: لَيسَ مِن عَبدٍ ظَنَّ بِهِ [اللّهِ] خَيراً إلّا کانَ عِندَ ظَنِّهِ بِهِ؛^۳
هيچ بنده‏اى گمان خيرى به خدا نمى‏برد، مگر این که خداوند نزد گمانش حاضر است.

۱۹.امام صادق علیه السلام: حضرت داود علیه السلام فرمود: يا ربِّ ما آمَنَ بِکَ مَن عَرَفَکَ فَلَم يُحسِنِ الظَنَّ بِکَ؛^۴
پروردگارا! کسى که گمان نيکو به تو ندارد، هر چند تو را بشناسد،[در واقع] به تو ايمان نياورده است.

شکر و سپاس‏گزارى

۱۲.پيامبر صلی الله علیه و اله: ما فَتَحَ اللّهُ لِعَبدٍ بابَ شُکرٍ فَخَزنَ عَنهُ بابَ الزِّيادَةِ؛^۱
خداوند، درِ شکر را بر بنده‏اى نمى‏گشايد که درِ فراوانى [نعمت را] به رويش ببندد.

۱۳.امام صادق علیه السلام: ثَلاثَةٌ لا يَضُرُّ مَعَهُنَّ شَيءٌ: اَلدُّعاءُ عِندَ الکَربِ، وَالاِستِغفارُ عِندَ الذَّنبِ، وَالشُّکرُ عِندَ النِّعمَةِ؛^۲
سه چيز است که با وجود آنها، چيزى ضرر نمى‏رساند: دعا کردن هنگام سختی‏ها، طلب آمرزش هنگام گناه، و شکر کردن هنگام برخوردارى از نعمت.

۱۴.امام صادق علیه السلام: اَلشُّکرُ لِلنِّعَمِ اِجتِنابُ المَحارِمِ، وتَمامُ الشُّکرِ قَولُ العَبدِ: اَلحَمدُ للّهِ رَبِّ العالَمينَ؛^۳
شکر نعمت‏ها کناره‏گيرى از حرام‏هاست و نهايت شکر اين است که بنده بگويد: همه سپاس و ستايش، ويژه خداى پروردگار جهانيان است.

رضا و تسليم

۱۵.امام صادق علیه السلام: إنَّ أعلَمَ النّاسِ بِاللّهِ أرضاهُم بِقَضاءِ اللّهِ؛^۴
داناترين مردم به خدا، راضى‏ترين آنان به قضا و قدر خداوند است.