به خدا چنان اميدوار باش که اميدت تو را بر معصيت او جرئت ندهد، و به گونه‏اى از خدا بترس که ترس از او، تو را از رحمتش مأيوس نگرداند.

محبت و شوق

۱۰۵.امام صادق علیه السلام: مَن وَضَعَ حُبَّهُ في غَيرِ مَوضِعِهِ فَقَد تَعرَّضَ لِلقَطيعَةِ؛^۱
هر که دوستى‏اش را در غير جايگاهش قرار دهد، خود را در معرض جدايى قرار داده است.

۱۰۶.پيامبر صلی الله علیه و اله: مَن أحَبَّنا کانَ مَعَنا يَومَ القِيامِةِ، ولَو أنَّ رَجُلاً أحَبَّ حَجَر الَحَشَرهُ اللّهُ مَعَهُ؛^۲
هر کس ما را دوست بدارد، در روز قيامت همراه ما خواهد بود، و اگر مردى سنگى را دوست بدارد، خدا با همان سنگ محشورش گرداند.

بى‏نيازى و فقر

۱۰۷.امام سجّاد علیه السلام: أظهِرِ اليَأسَ مِنَ النّاسِ فَإنَّ ذلِکَ هُوَ الغِنى، وأقلِل طَلبَ الحَوائجِ إلَيهِم فَإنَّ ذلِکَ فَقرٌ حاضِرٌ؛^۳
چشم اميد، از مردم برکن؛ زيرا اين کار، خود توانگرى واقعى است، ودرخواست حاجت از مردم را کم کن که اين عمل (درخواست زياد)، خود بالفعل فقر است.

شهد ايمان بر دل‏هاى شما نارواست، مگر این که بى‏رغبت به دنيا باشيد.

بيم و اميد

۱۰۱.امام صادق علیه السلام: مَن خافَ اللّهَ أخافَ اللّهُ مِنهُ کُلَّ شَيءٍ، ومَن لَم يَخَفِ اللّه‏ أخافَهُ اللّهُ مِن کُلِّ شَيءٍ؛^۱
هر کس که از خدا بترسد، خداوند همه چيز را از او می‏ترساند، و هر که از خدا نترسد، خدا او را از همه چيز می‏ترساند.

۱۰۲.امام صادق علیه السلام: خَفِ اللّهَ کَأنّکَ تَراهُ فإن لَم تَرَهُ فَإنَّه يَراکَ؛^۲
[چنان] از خدا بترس که گويا او را مى‏بينى، و اگر تو او را نمی‏بينى، او تو رامى‏بيند.

۱۰۳.امام صادق علیه السلام: لا يَکونُ العَبدُ مُؤمِنا حَتّى يَکونَ خائِفاً راجِياً؛^۳
بنده، مؤمن نيست، مگر این که ميان ترس و اميد باشد.

۱۰۴.امام صادق علیه السلام: اُرجُ اللّهَ رَجاءً لا يُجِرِّؤکَ عَلى مَعصِيَتِهِ، وخَفِ اللّهَ خَوفا لايَوِسُکَ مِن رَحمَتِهِ؛^۴