۱۷۶.امام صادق علیه السلام: أرْوَحُ الرَّوْحِ اليَأسُ عَنِ النّاسِ؛^۱
بهترين راحتى‏ها، نا اميدى از مردم است.

۱۷۷.امام صادق علیه السلام:... وَاعلَمُوا أنَّ مَن خَضَعَ لِصاحِبِ سُلْطانٍ جائرٍ أو لَمَ يُخالِفُهُ في دِينِهِ طَلَباً لِما في يَدَيهِ مِن دُنياهُ أخمَلَهُ اللّهُ و مَقَّتَهُ عَلَيهِ وَ وَکَّلَهُ إلَيْهِ؛^۲
بدانيد که هر کس براى صاحبْ‏قدرتِ ستمگرى، يا کسى که در دينش با او مخالفت ورزد، براى رسيدن به دنيا فروتنى کند، خداوند او را گم‏نام می‏کند و بر او خشم می‏گيرد، و به خودش واگذارش می‏کند.

آداب معاشرت

انتخاب دوست

۱۷۸.امام صادق علیه السلام: إذا ضاقَ أحدُکُم فَليُعلِم أخاهُ، ولا يُعينُ عَلى نَفسِهِ؛^۳
هرگاه زندگى بر يکى از شما تنگ شد، بايد برادر [دينى] خود را خبر سازد و بر خود سخت نگيرد.

۱۷۹.امام باقر علیه السلام: يَحِقُّ عَلَى المُؤمِنِ لِلمُؤمِنِ النَّصيحَةَ؛^۴
سزاوار است که مؤمن، خيرخواه مؤمن باشد.

۱۷۳.امام صادق علیه السلام: أنفِق [وأيقِن] بِالخَلفِ، وَاعلَم أنّهُ مَن لَم يُنفِق في طاعَةِ اللّه ‏ِابتُلِيَ بِأن يُنفِق في مَعصِيَةِ اللّه‏... ؛^۱
انفاق کن [ويقين داشته باش] به جايگزين [آن]، و بدان هر که در راه طاعت خدا انفاق نکند، دچار انفاق در معصيت خدا می‏شود.

۱۷۴.امام صادق علیه السلام: إنَّ اللّهَ إذا أنعَمَ عَلى عَبدٍ نِعمَةً لَم يَسلُبهُ إيّاها مَا استَقامَ حَتّى يَتغَيَّرَ عَن طاعَةِ اللّهِ، فَإذا تَغَيَّرَ عَن طاعَةِ اللّه‏ تَغيَّرَ اللّهُ لَهُ عِندَ ذلِکَ؛^۲
خداوند هرگاه بر بنده‏اى نعمتى ارزانى دارد، مادامى که در طاعت خدا استوار باشد، آن را از او نمى‏گيرد، مگر این که از طاعت خدا روی‏گردان شود.پس هرگاه از طاعت خدا روى گرداند، خداوند نعمتش را از او بگرداند.

نا اميدى و بى‏نيازى از مردم

۱۷۵.امام باقر علیه السلام: مَن تَيَسَّرَ مِمّا فاتَهُ أراحَ بَدنُهُ؛^۳
هر کس که از دست‏رفته‏اش را آسان شمارد، بدنش آسايش می‏يابد.