۱۸۴.امام صادق علیه السلام: ضِحکُ المُؤمِنِ تَبَسُّمٌ؛^۱
خنده مؤمن، تبسّم است.

۱۸۵.امام رضا علیه السلام: إذا کانَ الرَّجُلُ حاضِراً فَکَنِّهِ، و إذا کانَ غائِباً فَسَمِّهِ؛^۲
در حضور مرد، او را به کُنيه خطاب کن، و در غيابش او را با نام ياد کن.

۱۸۶.امام صادق علیه السلام: مَن کَلَّفَ أخاهُ حاجَةً فَلَم يُبالِغ فِيها فَقَد خانَ اللّهَ ورَسولَهُ؛^۳
هرگاه کسى از برادر دينى خود حاجتى درخواست کرد، و او در برآوردن آن حاجت، سعى و کوشش ننمايد، به خدا و رسولش خيانت کرده است.

۱۸۷.امام صادق علیه السلام: مَن عَرَقَت جَبهَتُهُ في حاجَةِ أخيهِ فِى اللّهِ لَم يُعَذَّبْ بَعد َذلِکَ؛^۴
هر کس در راه برآوردن حاجت برادر مؤمنش عرق بريزد، بعد از آن عذاب نمی‏شود.

اذن ورود به منزل

۱۸۸.امام على علیه السلام: إذا دَخَلَ أحَدُکُم بَيتَهُ فَليُسَلِّم تَنِزلُهُ البَرَکَةُ و تُؤنِسُهُ المَلائِکَةُ؛^۵

۱۸۰.امام صادق علیه السلام: لا تُدخِل لِأخيکَ في أمرٍ مَضَرَّتُه عَلَيکَ أعظَمُ مِن مَنفعَتِهِ لَهُ؛^۱
با برادرت در کارى که ضررش بر تو بيشتر از سودش براى اوست، همکارى نکن.

آداب معاشرت

۱۸۱.امام صادق علیه السلام: إيّاکُم و ما يُعتَذَرُ مِنهُ فَإنَّ المُؤمِنَ لا يُسيءُ ولا يَعتَذِرُ، وَالمُنافِقُ يُسيءُ کُلَّ يَومٍ و يَعتَذِرُ؛^۲
از عملى که باعث عذرخواهى شما شود بپرهيزيد؛ زيرا مؤمن، عملى را انجام نمى‏دهد که بعد عذرخواهى کند، و منافق هر روز بدى مى‏کند و عذر مى‏خواهد.

۱۸۲.امام باقر علیه السلام: مَن خالَطتَ فَإنِ استَطَعتَ أن تَکونَ يَدُکَ العُليا عَلَيهِ فَافعَل؛^۳
با هر که معاشرت دارى، اگر مى‏توانى دست عطايت را به سرش بکشى [و به او خيرى رسانى]، پس آن را انجام بده.

۱۸۳.امام صادق علیه السلام: ما مِن مُؤمِنٍ إلّا و فيه دُعابَةٌ قِيل: و مَا الدُّعابَةُ؟ قالَ: المِزاحُ؛^۴
هيچ مؤمنى نيست جز این که در او دُعابه است، سؤال شد: دعابه چيست؟فرمود:«شوخى کردن».