۲۰۳.امام باقر علیه السلام: مَن زارَ أخاهُ فِى اللّهِ صَبابةً إلَيهِ فَهُو زَورُ اللّه، فَإذا صافَحَهُ لَم يَسألِ اللّهَ حاجَةً في دينٍ ولا دُنيا إلّا قَضاها؛۱
هر کس برادر دينى خود را به خاطر خدا با دلدادگى زيارت کند، مثل اين است که خدا را زيارت نموده است، و چون با او مصافحه کند، هر حاجتى از خدا طلب کند، برآورده میشود.
۲۰۴.امام باقر علیه السلام: إنَّ للّهِ جَنّةً لا يَدخُلُها إلّا ثلاثَةٌ: رَجُلٌ حَکَمَ في نَفسِهِ بِالحَقِّ، و رَجُلٌ زارَ أخاهُ المُؤمِنَ فِى اللّهِ، و رَجُلٌ آثَرَ أخاهُ المُؤمِنَ فِى اللّهِ؛۲
خداوند بهشتى دارد که جز سه نفر، کسى واردش نمىشود: کسى که دربارهخودش به حق حکم کند، مردى که برادرش را براى خدا ديدار کند و آن که در راه خدا برادر مؤمنش را بر خود مقدّم دارد.
۲۰۵.پيامبر صلی الله علیه و اله: يا أباذَرّ، إيّاکَ وهِجرانَ أخيکَ، فَإنَّ العَمَلَ لا يُتقبَّلُ مَعَ الهِجرانِ؛۳
اى ابوذر! مبادا از برادر دينىات قهر کنى؛ زيرا اعمال، با قهر و کنارهگيرى پذيرفته نيست.
۲۰۶.امام صادق علیه السلام: إنَّ العَبدَ لِيَخرُجَ إلى أخيهِ فِى اللّهِ لِيَزورَهُ؛ فَما يَرجِعُ حَتّى يُغفَرَ لَهُ
