حکايت دنيا و آخرت، حکايت مردى است که دو زن (هوو) دارد. هر کدام را راضى کند، ديگرى به خشم می‏آيد.

۲۷۷.پيامبر صلی الله علیه و اله: اَلرَّغبَةُ فِى الدُّنيا تُکثِرُ الهَمَّ وَالحُزنَ، وَالزُّهدُ فِى الدُّنيا يُريحُ القَلبَ وَالبَدَنَ؛^۱
ميل به دنيا، غم و اندوه را افزایش می‏دهد و چشم‏پوشى از آن، قلب و تن را آسوده مى‏گرداند.

ثروت‏اندوزى

۲۷۸.امام صادق علیه السلام: مَن کَثُرَ اشتِباکُهُ بِالدُّنيا کانَ أشَدَّ لِحَسرَتِهِ عِندَ فَراقِها؛^۲
هر کس پيوستگى‏اش با دنيا بيشتر باشد، حسرتش هنگام جدايى از آن بيشتر است.

۲۷۹.امام صادق علیه السلام: ما مِن مُؤمِنٍ نالَ بِسُلطانِهِ مِنَ الدُّنيا إلّا نَقصَ حَظَّهُ مِنَ الآخِرَةِ؛^۳
هيچ مؤمنى با چيرگى‏اش به مال و منال دنيا نرسيد، مگر این که بهره‏اش از آخرت کم شد.

در «کتاب على علیه السلام» است که: حکايت دنيا، حکايت مارى است که نرم ولطيف است؛ ولى درونش زهرى کشنده دارد. مردان عاقل از آن می‏پرهيزند، و کودک نادان به سويش می‏گرايد.

۲۷۳.پيامبر صلی الله علیه و اله: إنَّ الدُّنيا سِجنُ المُؤمِنِ وغَمُّ المُؤمِنِ، وإنَّ الدُّنيا جَنَّةُ الکافِرِ و رَوْحُ الکافِرِ؛^۱
دنيا زندان مؤمن و باعث اندوه او، و بهشتِ کافر و باعث سرور اوست.

۲۷۴.پيامبر صلی الله علیه و اله: إنَّ الدُّنيا سِجنُ المُؤمِنِ، فَأيُّ سِجنٍ جاءَ مِنهُ خَيرٌ؟؛^۲
دنيا زندان مؤمن است. از کدام زندان، خيرى بر مى‏خيزد؟

۲۷۵.پيامبر صلی الله علیه و اله: مَا الدُّنيا فِى الآخِرَةِ إلّا مِثلَ ما يَجعَلُ أحدُکُم إصبَعَهُ فِى اليَمِّ فَليَنظُر بِمَ يَرجِعُ؛^۳
دنيا در برابر آخرت، مانند اين است که يکى از شماها انگشتانش را در دريا فرو برد. پس بايد ببيند چه چيز بر مى‏گيرد.

۲۷۶.حضرت عيسى علیه السلام: مَثَلُ الدُّنيا وَالآخِرةِ کَمَثَلِ رَجُلٍ لَهُ ضَرَّتانِ؛ إن أرضى إحداهُما سَخَطَتِ الاُخرى؛^۴