هر کس تحمّل تندىِ مردم را نداشته باشد، در برابر نعمت ديگران شکرگزار نيست.

۲۹۲.امام صادق علیه السلام: اَلشَّياطينُ عَلَى المُؤمِنِ أکثَرُ مِنَ الذُّبابِ عَلَى اللَّحمِ؛^۱
شيطان‏هاى پيرامون مؤمن، بيش از مگس‏هاى اطراف گوشت‏اند.

۲۹۳.امام صادق علیه السلام: لا حاجَةَ للّهِ فِيمَن لَيسَ لَهُ في نَفسِهِ ومالِهِ نَصِيبٌ؛^۲
خداوند به کسى که از مال و بدنش براى او بهره‏اى نيست، نيازى ندارد.

۲۹۴.امام صادق علیه السلام: اَلمُؤمِنُ لا يَمضِي عَلَيهِ أربَعونَ لَيلَةً إلّا عَرَضَ لَهُ أمرٌ يَحزُنُهُ و يَذکُرُ بِهِ؛^۳
چهل روز بر مؤمن نمى‏گذرد، جز آن‏که برايش مشکلى پيش آيد که غمگينش کند و با آن پند گيرد.

۲۹۵.امام سجّاد علیه السلام: إنّي لَأکرَهُ فِى الرَّجُلِ أن يُعافِى فِى الدُّنيا، فَلا يُصِيبُهُ شَيءٌ مِن مَصائِبِها؛^۴
من آدمى را که همواره در آسايش و سلامتى به سر مى‏برد و هيچ‏گاه آسيبى به او نمى‏رسد، دوست ندارم.

هنگامى که گناهان بنده زياد شود و عملى هم که پوشاننده گناهان باشد، نداشته باشد، خداوند او را به اندوه مبتلا مى‏سازد تا کفّاره گناهانش باشد.

۲۸۸.پيامبر صلی الله علیه و اله: إنَّ اللّهَ يُحِبُّ کُلَّ قَلبٍ حَزينٍ؛^۱
خداوند، هر دل غمگينى را دوست دارد.

شهرت

۲۸۹.امام صادق علیه السلام: مَن أحَبَّ أن يُذکَرَ خَمُلَ، و مَن أحَبَّ أن يُخمَلَ ذُکِرَ؛^۲
هر که دوست داشته باشد که مشهور شود، گم‏نام می‏گردد و هر که دوست بدارد گم‏نام بماند، مشهور می‏شود.

گرفتارى‏هاى مؤمن

۲۹۰.پيامبر صلی الله علیه و اله: ما کانَ ولا يَکُون ولا هُو کائِنٌ إلى يَومِ القِيامَةِ نَبيٌّ ولا مُؤمِنٌ إلّا و لَهُ رَحِمٌ يُؤذِيهِ؛^۳
تا روز قيامت، هيچ مؤمن و پيامبرى نبوده و نخواهد بود مگر این که براى او خويشاوندى است که آزارش دهد!

۲۹۱.امام صادق علیه السلام: مَن لَم يَحتَمِل الجَفاءَ لَم يَشکُرِ النِّعمَةَ مِن غَيرِهِ؛^۴