تسليم مؤمن در برابر قضا و قدر

۳۰۰.امام صادق علیه السلام: لاَُحِبُّ الرَّجُلَ إذا جاءَ أمرٌ يَکرَهُهُ أن لا يُرى ذلِکَ في وجهِهِ، وإذا جاءَ ما يَسرُّهُ أن لا يُرى ذلِکَ في وَجهِهِ؛^۱
دوست دارم کسى را که هرگاه از کارى ناراحت شد، ناراحتى‏اش در چهره‏اش پديدار نگردد، و هرگاه از کارى خوش‏حال شد، خوش‏حالى در چهره‏اش پيدا نباشد.

۳۰۱.امام صادق علیه السلام: تَحَرُّوا قُلوبَکُم فَإن أنقاها اللّهُ مِن حَرَکَةِ الواحِشِ لِسَخَطِ شَيءٍ مِن صُنعِهِ فَسَلوهُ ما شِئتُم؛^۲
دل‏هاى خود را وارسى کنيد، اگر ديديد که خداوند، آنها را از اضطراب و دهشت از کارهاى خويش پاک ساخته، آن گاه هر چه خواستيد از خدا طلب کنيد.

۳۰۲.امام کاظم علیه السلام: يَنبَغي لِمَن غَفَلَ عَنِ اللّهِ‏ أن لا يَستَبطِئَهُ في رِزقِهِ ولا يَتَّهِمَهُ في قَضائِهِ؛^۳
کسى که از خدا غافل شود، سزاوار نيست که کُندى در رزق و روزى را به خدا نسبت دهد، و او را در قضايش متّهم سازد.

مرگ

۳۰۳.پيامبر صلی الله علیه و اله:کُن فِى الدُّنيا کَأنّکَ غَريبٌ أو کَعابرِ سَبيلٍ، وَعُدَّ نَفسَکَ مِنَ المَوتى؛^۴

گرفتارى‏ها و بلاها

۲۹۶.پيامبر صلی الله علیه و اله: وَاللّهِ ما کَرُمَ عَبدٌ عَلَى اللّهِ إلّا ازدادَت عَلَيهِ البَلايا؛^۱
به خدا قسم هيچ بنده‏اى نزد خداوند، گرامى نشد، مگر آن که گرفتاری‏هايش فراوان گرديد!

۲۹۷.امام صادق علیه السلام: إنَّ أشَدَّ النّاسِ بَلاءً الأنبياءُ، ثُمَّ الَّذينَ يَلُونَهُم، ثُمَّ الأمثَلُ فَالأمثَلُ؛^۲
گرفتارترين مردم پيامبران‏اند، بعد کسانى که جانشين و پيرو آنان‏اند، سپس بافضيلت‏ترين و شريف‏ترين مردم.

۲۹۸.امام صادق علیه السلام: إنَّما المُؤمِنُ بِمَنزِلَةِ کَفَّةِ المِيزانِ کُلَّما زِيدَ في إيمانِهِ زِيدَ في بَلائِهِ؛^۳
مؤمن همانند کفّه ترازوست، هر قدر بر ايمانش افزوده شود، بر گرفتاری‏اش افزوده می‏گردد.

۲۹۹.امام صادق علیه السلام: سَلُوا رَبَّکُم العافِيَةَ فَإنَّکُم لَستُم مِن أهلِ البَلاءِ، فَإنَّهُ مَن کانَ قَبلَکُم مِن بَني إسرائيلَ شُقُّوا بِالمَناشيرِ عَلى أن يُعطُوا الکُفرَ فَلَم يُعطوا؛^۴
از پروردگارتان سلامتی بخواهيد؛ زيرا شما اهل بلا نيستيد.کسانى از بنى اسرائيل قبل از شما بودند که به وسيله ارّه، تکه‏تکه مى‏شدند تا کافر شوند؛ امّا آنان کافر نشدند.