روايت کرده که برخى چون حسين بن سعيد، خود، دهها کتاب داشتهاند.۱
او پس از کسب دانش در قم، بر مسند افاده نشست و تا آخر عمر در اين شهر اقامت داشت و در سال 280 قمرى رخت از سراى فانى به دیار باقى کشيد.
برقى در ميان دانشمندان، مقام والايى دارد. در کتابهای رجال چهارگانه شيعه، از او ياد شده است. همچنين در الکافى و ديگر کتب چهارگانه حديثى (کتب اربعه)، احاديث بسيارى از وى نقل شده است. علاوه بر آثار شيعى، در آثار دانشمندان اهل سنّت نيز از وى ياد شده است.۲
برقى را از اصحاب و ياران امام جواد علیه السلام و امام هادى علیه السلام به شمار آوردهاند.۳
تبار برقى از جمله پدر، برادرش، فرزندان و ديگر بازماندگان وى نيز از عالمان و محدّثان به شمار مىرفتند. در کتابهای رجالى از افراد بسيارى از اين خاندان به عنوان محدّث ياد شده است.
او از بسيارى از شاگردان ائمّه علیهم السلام نيز کسب علم نمود. چند تن از استادان مهمّ وى عبارتاند از: ابن ابى عمير؛ بزنطى؛ ابن محبوب؛ عبد العظيم حسنى علیه السلام؛ آدم بن اسحاق قمى؛ حسين بن سعيد اهوازى؛ حسن بن على بن يقطين؛ حسن بن على وشاء؛ حسين بن يزيد نوفلى؛ حماد بن عيسى؛ علاء بن رزين.۴
1.. دانشنامۀ جهان اسلام، ج ۳، ص ۱۵۸.
2.. براى آگاهى بیشتر، ر.ک: مفاخر اسلام، على دوانى، ج ۱، ص ۳۴۰ ـ ۳۸۱؛ دانشنامۀ جهان اسلام، ج ۳، مدخل «برقى»، نگارش محمّد جواد شبیرى؛ المحاسن، با مقدّمه: سیّد جلال الدّین محدّث ارموى؛ دایرة المعارف تشیّع، ج ۳، مدخل «برقى»، نگارش سید مهدى حائرى؛ اثرآفرینان، زندگینامۀ نامآوران فرهنگى ایران، ج ۲، ص ۴۴؛ دانشنامۀ ایران و اسلام، دفتر ۹، ص ۱۲۲۴ ـ ۱۲۲۵.
3.. الفهرست، طوسى، ص ۳۹۸ و ۴۱۰.
4.. دانشنامۀ جهان اسلام، ج ۳، ص ۱۵۸؛ مفاخر اسلام، ج ۱، ص ۳۵۱ ـ ۳۵۳.
