۳۵.امام صادق علیه السلام: إنَّ الرَّبَّ لَيُعجِبُ مَلائِکَتَهُ مِن العَبدِ مِن عِبادِهِ يَراهُ يَقضِي النّافِلةَ فَيَقُولُ: اُنظُروا إلى عَبدِي يَقضي مالَم أفتَرِضُ عَلَيهِ؛
پروردگار، فرشتگانش را شگفت‏زده مى‏کند از رفتار بنده‏اى که قضاى نافله به جا مى‏آورد. [به فرشتگان] مى‏گويد: به بنده‏ام نگاه کنيد، چيزى را که من بر او واجب نکرده‏ام، قضاى آن را به جا مى‏آورد.

۳۶.امام على علیه السلام: قِيامُ اللَّيلِ مَصِحَّةٌ لِلبَدَنِ ورِضاءُ الرَّبِّ وتَمَسُّک بِأخلاقِ النَّبيّينَ وتَعَرُّضٌ لِلرَّحمَةِ؛
شب زنده‏دارى، [مايه] تن‏درستى، خشنودى پروردگار، التزام به منش پيامبران و خود را در معرض رحمت [خدا] قرار دادن است.

۳۷.امام باقر علیه السلام: خداوند فرموده است: لَولاَ الَّذينَ يَتَحابّونَ في حَلالي و يَعمُرونَ مَساجِدي و يَستَغفِرونَ بِالأسحارِ لَأنزَلتُ عَذابي؛
اگر نبودند کسانى که همديگر را براساس آنچه من حلال کرده‏ام، دوست مى‏دارند، و مساجد مرا آباد مى‏کنند و در سحرگاهان آمرزش مى‏طلبند، عذابم را حتماً فرو مى‏فرستادم.

۳۸.امام على علیه السلام: مَن وَقَّرَ مَسجِدا لَقِيَ اللّهَ يَومَ يَلقاهُ ضاحِکاً مُستَبشِراً وأعطاهُ کِتابَهُ بِيَمينِهِ؛
هر کس مسجدى را بزرگ بشمارد، خداوند را در روز دیدار (قيامت)در حالى ملاقات مى‏کند که خندان و مسرور است، و نامه عملش را به دست راست او مى‏دهد.

۳۰.پيامبر صلی الله علیه و اله: خداوند فرموده است: ألا طُوبى لِعَبدٍ تَوَضَّأَ في بَيتِهِ ثُمَّ زارَني في بَيتي؛ ألا إنَّ عَلَى المَزورِ کِرامَةُ الزّائِرِ؛
خوشا به حال بنده‏اى که در خانه‏اش وضو بگيرد و مرا در خانه‏ام زيارت کند. بدانيد که بر زيارت شونده است که زيارت کننده را احترام کند.

۳۱.امام صادق علیه السلام: مَن أقامَ في مَسجِدٍ بَعدَ صَلاتِهِ إنتظاراً لِلصَّلاةِ فَهُوَ ضَيفُ اللّهِ وحَقٌّ عَلَى اللّهِ أن يُکرِمَ ضَيفَهُ؛
هر کس پس از اقامه نماز در مسجد، به انتظار نماز ديگرى بنشيند، مهمان خداست، و بر خداوند لازم است که مهمانش را تکريم کند.

۳۲.پيامبر صلی الله علیه و اله: إذا تَغَوَّلَت لَکُمُ الغَيَلانُ فَأَذِّنوا بِأذانِ الصَّلاةِ؛
وقتى که ديو و هيولا به خيالتان آمد، اذان نماز بگوييد.

۳۳.امام على علیه السلام: يُحشَرُ المُؤَذِّنونَ يَومَ القِيامَةِ طِوالَ الأعناقِ؛
اذان‏گويان در قيامت، با سرهاى برافراشته محشور مى‏شوند.

۳۴.امام صادق علیه السلام: ما مِن مُؤمِنٍ يُؤَدِّي فَريضَةً مِن فَرائِضِ اللّهِ إلّا کانَ لَهُ عِند َأدائِها دَعوَةٌ مُستَجابَةٌ؛
هيچ مؤمنى، واجبى از واجب‏هاى خداوند را به جا نمى‏آورد، مگر اين که هنگام اداى آنها، دعايى مستجاب در پيشگاه خداوند دارد.