به زيانت و طرفدارى از باطل به سودت باشد. و سخنت، از دانستهات فراتر نرود.
۱۰۳.پيامبر صلی الله علیه و اله: مَن أفتَى النّاسَ بِغَيرِ عِلمٍ، لَعَنَتهُ مَلائِکَةُ السَّماءِ وَالأرضِ؛
هر کس براى مردم فتوا بدهد، بى آن که دانش [لازم را] داشته باشد،فرشتگان آسمان و زمين، او را لعن مىکنند.
۱۰۴.امام على علیه السلام: لا يَستَحيي العالِمُ إذا سُئِلَ عَمّا لا يَعلَمُ أن يَقولَ: لا عِلمَ ليبِهِ؛
عالِم، هنگامى که از او پرسشى شود که جوابش را نمىداند، از گفتن «نمىدانم»، شرم نکند.
۱۰۵.امام على علیه السلام: إنّي أخافُ عَلَيکُمُ اثنَينِ: اِتّباعُ الهَوى و طُولُ الأمَلِ فَأمَّا اتِّباعُ الهَوى فَإنَّهُ يَرُدُّ عَنِ الحَقِّ و أمّا طُولُ الأمَلِ فَيُنسِي الآخِرَةَ؛
براى شما از دو چيز، هراسناکم: پيروى از خواهش نفس و آرزوى دراز. پيروى از خواهش نفس، از حق باز مىدارد، و آرزوى دراز، آخرت را از ياد مىبَرَد.
۱۰۶.پيامبر صلی الله علیه و اله: إنَّما أهلَکَ النّاسَ العَجَلَةُ و لَو أنّ النّاسَ تَثَبَّتُوا لَم يُهلَک أحَدٌ؛
عجله، مردم را به نابودى مىکشاند، اگر مردم درنگ مىکردند، هيچ کس هلاک نمىشد.
۱۰۷.امام باقر علیه السلام: لَو أنَّ العِبادَ إذا جَهِلُوا وَقَفوا لَم يَجحَدوا و لَم يَکفُروا؛
اگر بندگان، هنگام جهل، درنگ مىکردند، نه [چيزى را] انکار مىکردند و نه کافر مىشدند.
