۱۲۳.امام صادق علیه السلام: وَجَدتُ عُلومَ النّاسِ کُلَّهُم في أربَعَةٍ: أوَّلُها: أن تَعرِفَ رَبَّکَ؛ وَ الثّاني: أن تَعرِفَ ما صَنَعَ بِکَ؛ و الثّالِثُ: أن تَعرِفَ ما أرادَ مِنکَ؛ وَ الرّابِعَةُ: أن تَعرِفَ ما يُخرِجُکَ مِن دينِکَ؛
همه دانش‏هاى مردمان را در چهار چيز يافتم: اين که پروردگارت را بشناسى؛ به آنچه با تو کرده است معرفت يابى؛ بدانى که او از تو چه خواسته است، و به آنچه که تو را از دين بيرون مى‏برد آگاه شوى.

۱۲۴.امام صادق علیه السلام: إنَّمَا احتَجَّ اللّهُ عَلَى العِبادِ بِما آتاهُم وعَرَّفَهُم؛
خداوند با بندگانش به چيزى که به آنها داده و آنان را با آن آشنا کرده است، احتجاج مى‏کند.

۱۲۵.پيامبر صلی الله علیه و اله:کَفى بِاليَقينِ غِنىً وبِالعِبادَةِ شُغلاً؛
يقين را همين بس که توانگرى است، و عبادت را همين بس که کارِ پيوسته [ آدمى] است.

۱۲۶.امام صادق علیه السلام: إنَّ المُؤمِنَ أشَدُّ مِن زُبَرِ الحَديدِ إنَّ الحَديدَ إذا دَخَلَ النّارَ لانَ و إنَّ المُؤمِنَ لَو قُتِلَ و نُشِرَ ثُمَّ قُتِلَ و نُشِرَ لَم يَتَغَيَّر قَلبُهُ؛
انسانِ با ايمان، سخت‏تر از پاره‏آهن است. هنگامى که آهن در آتش افتد، نرم مى‏گردد و مؤمن، اگر دو بار کشته و زنده شود، دلش دگرگون نمى‏شود.

اى جابر! به خدا سوگند، حديثى که از شخص راستگو درباره حلال و حرام به دست مى‏آورى، برايت از آنچه خورشيد از صبح تا شام بر آن نور مى‏افشاند، برتر است.

۱۱۹.امام صادق علیه السلام: لَو اُتِيتُ بِشابٍّ مِن شَبابِ الشّيعَةِ لا يَتَفَقَّهُ لَأَدَّبتُهُ؛
اگر جوانى از شيعيان را به نزدم بياورند که در کار دين ژرف‏انديشى نمى‏کند، تنبيهش مى‏کنم.

۱۲۰.پيامبر صلی الله علیه و اله: إذا ظَهَرَتِ البِدعَةُ في اُمَّتي فَليُظهِرِ العالِمُ عِلمَهُ فَإن لَم يَفعَل فَعَلَيهِ لَعنَةُ اللّهِ؛
هرگاه بدعت در ميان امّتم آشکار شود، بر عالِم واجب است که علمش را اظهار کند، و اگر چنين نکند، لعنت خدا بر او باد!

۱۲۱.امام صادق علیه السلام: مَن أخرَجَها [نفساً] مِن ضَلالَةٍ إلى هُدىً فَقَد أحياها ومَن أخرَجَها مِن هُدَىً إلى ضَلالٍ فَقَد قَتَلَها؛
هر کس شخصى را از گم‏راهى به هدايت ره‏نمون کند، او را زنده کرده است، و هر کسى را از هدايت به گم‏راهى برد، او را کشته است.

۱۲۲.امام على علیه السلام: إذا جَلَستَ إلى عالِمٍ فَکُن عَلى أن تَسمَعَ أحرَصَ مِنکَ عَلى أن تَقولَ و تَعلَّمَ حُسنَ الإستِماعِ کَما تَعلَّمُ حُسنَ القَولِ و لا تَقطَعَ عَلى أحدٍ حَديثَهُ؛
هرگاه با عالِمى نشستى، براى شنيدنْ آزمندتر از گفتن باش و همچنان که خوب سخن گفتن را فرا مى‏گيرى، خوب گوش دادن را نيز بياموز، و سخن کسى را قطع نکن.