۱۷۰.امام کاظم علیه السلام: لَعَنَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و اله ثَلاثَةً: أحَدُهُم الآکِلُ زادَهُ وَحدَهُ؛
پیامبر خدا سه کس را لعن کرده است: يکى از آنها کسى است که توشه‏اش را به تنهايى بخورد.

۱۷۱.امام صادق علیه السلام: کُلُوا قَبلَ أن يَبرُدَ فَإنَّهُ أطيَبُ؛
غذايتان را پيش از آن که سرد شود تناول کنيد؛ که لذّت‏بخش‏تر است.

۱۷۲.امام على علیه السلام: أَقِرُّوا الحارَّ حَتّى يَبرُدَ؛
[غذاى] داغ را فرو بنهيد، تا سرد شود.

۱۷۳.امام صادق علیه السلام: الطَّعامُ الحارُّ غَيرُ ذِي بَرَکَةٍ؛
غذاى داغ، برکت ندارد.

۱۷۴.پيامبر صلی الله علیه و اله: اَلمُؤمِنُ عَذبٌ يُحِبُّ العُذُوبَةَ وَالمُؤمِنُ حُلوٌ يُحِبُّ الحَلاوَةَ؛
مؤمن، دلپذير و گواراست و گوارا را دوست دارد، و شيرين است و شيرينى را دوست دارد.

۱۷۵.امام کاظم علیه السلام: إنّا وشيعَتُنا خُلِقنا مِنَ الحَلاوَةِ فَنَحنُ نُحِبُّ الحَلواءَ؛
ما و شيعيانمان از شيرينى آفريده شده‏ايم. پس آن را دوست داريم.

۱۶۵.امام باقر علیه السلام: إنَّ أحَبَّ الأَعمالِ إلَى اللّهِ إدخالُ السُّرورِ عَلَى المُؤمِنِ و شَبعَةُ مُسلمٍ أو قَضاءُ دَينِهِ؛
دوست‏داشتنى‏ترين کارها در پيشگاه خداوند، خوش‏حال کردن مؤمن وسير کردن مسلمان گرسنه يا پرداخت بدهى اوست.

۱۶۶.پيامبر صلی الله علیه و اله: أَضِف بِطَعامِکَ مَن تُحِبُّ فِي اللّهِ؛
هر کس را که به خاطر خدا دوستش دارى، با غذايت مهمان کن.

۱۶۷.امام باقر علیه السلام: أيُّما مُؤمِنٍ فَطَّرَ مُؤمِناً لَيلَةً مِن شَهرِ رَمَضانَ کَتَبَ اللّهُ لَهُ بِذلِکَ أجرُ مَن أعتَقَ نَسَمَةً مُؤمِنَةً؛
هر مؤمنى در شبى از ماه رمضان، مؤمنى را افطار بدهد، خداوند به اوپاداش آزادسازى برده مؤمنى را عطا مى‏کند.

۱۶۸.امام کاظم علیه السلام: فِطرُکَ أخاکَ الصّائِمَ أفضَلُ مِن صِيامِکَ؛
افطارى دادن به برادر روزه‏دارت، بهتر از روزه‏دارى‏ات است.

۱۶۹.امام صادق علیه السلام: يَنبَغي لِلمُؤمِنِ أن لا يَخرُجَ مِن بَيتِهِ حَتّى يَطعِمَ فَإِنَّهُ أعَزُّ لَهُ؛
براى مؤمن، شايسته است که از خانه‏اش خارج نشود تا اين که غذا بخورد؛ زيرا چنين کارى براى او گران‏مايه‏ترين [عمل] است.