ضِعفاً؟ أو قالَ: تِسعينَ ضِعفاً؛
افطار کردن در منزل برادر مسلمانت، برتر از هفتاد و يا نود روز روزه توست.

۱۸۲.پيامبر صلی الله علیه و اله: إذا دُعِىَ أحَدُکُم إلى طَعامٍ فَلا يَستَتبِعَنَّ وَلَدَهُ فَإِنَّهُ إن فَعَلَ ذلِکَ کانَ حَراماً و دَخَلَ؛
هرگاه يکى از شما به طعامى دعوت شد، فرزندش را دنبال خود نبرد؛ که چنين کارى، حرام و ورود بر آن [غاصبانه] است.

۱۸۳.امام صادق علیه السلام: فِطرُکَ لِأخِيکَ المُسلِمِ و إدخالُکَ السُّرورَ عَلَيهِ أعظَمُ أجرا مِن صِيامِکَ؛
افطارى دادن به برادر مسلمانت و خوش‏حال کردن او، پاداشى بزرگ‏تر از روزه تو دارد.

۱۸۴.امام صادق علیه السلام به مردى که غذا نزد او مى‏خورد فرمود: أَما عَلِمتَ أنَّهُ يُعرَفُ حُبُّ الرَّجُلِ أخاهُ بِکَثرَةِ أکلِهِ عِندَهُ؛
آيا نمى‏دانى دوستىِ آدمى با برادر دينى‏اش از راه هم‏غذا شدن بسيار، با اوشناخته مى‏شود؟

۱۸۵.پيامبر صلی الله علیه و اله:کَفى بِالمَرءِ إثماً أن يَستَقِلَّ ما يُقرِّبُ إلى إخوانِهِ وکَفى بِالقَوم ِإثماً أن يَستَقِلُّوا ما يُقَرِّبُهُ إلَيهِم أخُوهُم؛
همين گناه براى ميزبان بس است که غذايى را که به برادرش تقديم مى‏کند،

۱۷۶.یوسف بن يعقوب مى‏گويد: کانَ أبو عَبدِ اللّهِ علیه السلام يُعجِبُهُ الفالوذَجَ وکانَ إذا أرادَهُ قالَ: إتَّخِذُوا لَنا و أَقِلُّوا؛
امام صادق علیه السلام پالوده را خوش مى‏داشت و هرگاه آن را مى‏خواست،مى‏فرمود: «براى ما پالوده بگيريد و کم بگيريد».

۱۷۷.شهاب بن عبد ربّه مى‏گويد: امام صادق علیه السلام به من فرمود: إعمَل طَعاماً و تَنَوَّق فِيهِ وَادعُ عَلَيهِ أصحابَکَ؛
غذا تهيه کن و در آن سنگ‏تمام بگذار و يارانت را براى [تناول] آن فرابخوان.

۱۷۸.امام صادق علیه السلام: إذا أتاکَ أَخُوکَ فَأتِهِ بِما عِندَکَ و إذا دَعَوتَهُ فَتَکَلَّفَ لَهُ؛
وقتى برادرت [ناخوانده] پيش تو آمد، همان غذا را که در خانه دارى برايش بياور، و هرگاه او را دعوت کردى، خود را برايش به زحمت بينداز.

۱۷۹.امام باقر علیه السلام:کانَ رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و اله: يُجِيبُ الدَّعوَةَ؛
سيره پيامبر اين بود که دعوت‏ها را اجابت مى‏فرمود.

۱۸۰.امام صادق علیه السلام: مِن حَقِّ المُسلِمِ عَلَى المُسلِمِ أن يُجيبَهُ إذا دَعاهُ؛
حقّ مسلمان بر مسلمان اين است که اگر دعوتش کرد، دعوت او را اجابت کند.

۱۸۱.امام صادق علیه السلام: إفطارُکَ في مَنزِلِ أخيکَ المُسلِمِ أفضَلُ مِن صِيامِکَ سَبعِينَ